Christiane Amanpour

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Christiane Amanpour
Amanpour na gala-priredbi Times 100 2011.
Rođenje (1958-01-12) 12. januar 1958 (66 godina)
London, Ujedinjeno Kraljevstvo
ObrazovanjeUniverzitet "Rhode Island"
ZanimanjeNovinarka
Supružnik/ciJames Rubin (1998-)
DjecaDarius John (r. 2000)

Christiane Amanpour (perz. کریستین امانپور) jeste britansko-iranska novinarka i voditeljica ABC Newsa, bivši glavni međunarodni dopisnik CNN-a, na kojem je radila 27 godina. Također je i članica Glavnog odbora Međunarodne fondacije ženskih medija (International Women's Media Foundation).[1]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rane godine[uredi | uredi izvor]

Christiane Amanpour je, prema nekim izvorima, rođena u Iranu[2][3][4][5], dok je, prema drugim, njeno mjesto rođenja London[6]. Njen otac je Iranac po imenu Mohammad, direktor jedne aviokompanije, a majka joj je Engleskinja Patricia.[7] U Iranu je porodica Amanpour vodila udoban život pod vlašću Reze Pahlavija.

Osnovno obrazovanje stekla je u Iranu, da bi je potom s 11 godina porodica poslala u internat u Englesku. Pohađala je katoličku žensku školu New Hall, koja se nalazi u Chelmsfordu (Essex). Ubrzo nakon izbijanja Iračko-iranskog rata, cijela porodica preselila se u Englesku, gdje i danas živi.[8]

Nakon što je diplomirala na New Hallu, Amanpour se preselila u SAD na studije novinarstva na univerzitetu u Rhode Islandu. Tokom studija radila je na radio stanici alternativnog rocka u Providenceu, WBRU-FM, zatim za filijalu NBC-a, WJAR iz Providencea kao grafički dizajner[9]. Diplomirala je 1983. godine.[10]

CNN[uredi | uredi izvor]

Amanpour 2009. godine na Svjetskom ekonomskom forumu u Davosu

Za CNN je počela raditi 1983, u stranoj redakciji u Atlanti, kao asistentica. Prvi značajniji zadatak koji je dobila kad je počela raditi kao strani dopisnik bio je izvještavanje o Iračko-iranskom ratu, da bi 1986. bila poslana u istočnu Evropu da izvještava o raspadu evropskog komunizma[11]. Tri godine kasnije premještena je u Frankfurt, odakle je izvještavala o demokratskim revolucijama koje su se širile Istočnom Evropom u ono vrijeme.

1990. izvještavala je o iračkoj okupaciji Kuvajta, kao i o ratu u Perzijskom zalivu, koji je uslijedio nakon toga. Nekoliko godina kasnije prešla je na Balkan, odakle je počela izvještavati o ratu u Bosni, kao i mnogim drugim konfliktima u zoni. Tokom opsade Sarajeva, zbog emotivnih izvještaja koje je odande slala, gledaoci i kritičari doveli su u pitanje njenu profesionalnu objektivnost, navodeći da su mnogi njeni izvještaji bili nepravedno pristrasni u korist bosanskih muslimana, na šta je ona odgovorila:

U nekim situacijama jednostavno je nemoguće biti neutralan, jer ako si neutralan, onda si saučesnik. Biti objektivan ne znači tretirati sve strane isto, nego dati jednaku priliku svim stranama da kažu svoje.[12]

U periodu od 1992. do 2010. Amanpour je bila CNN-ov glavni međunarodni dopisnik. Također je bila domaćin dnevnog CNN-ovog programa Amanpour, u kojem je intervjuirala svjetski poznate političare i medijske ličnosti, kao što su Robert Mugabe, princeza Rania, Ehud Barak, Hillary Clinton ili Bob Gates. Izvještavala je s glavnih svjetskih kriznih žarišta, kao što su Irak, Afganistan, Palestina, Iran, Izrael, Pakistan, Somalija, Ruanda, Balkan i SAD, tokom uragana Katrina.

Dobila je ekskluzivne intervjue od lidera Bliskog Istoka, Evrope i Afrike, uključujući iranske predsjednike Mohammada Khatamija i Mahmouda Ahmadinejada, kao i predsjednike Afganistana, Sudana i Sirije. Nakon napada 11. septembra 2001. bila je prvi strani dopisnik koji je intervjuirao britanskog premijera Tonyja Blaira, francuskog predsjednika Jacquesa Chiraca i pakistanskog predsjednika Perweza Musharrafa.

Između 1996. i 2005. autor poznatog američkog programa 60 Minutes Don Hewitt angažirao ju je za svoj program. Zadatak joj je bio da uradi 4-5 međunarodnih izvještaja godišnje, koji su joj donijeli nagradu Peabody 1998. godine. Hewittov nasljednik Jeff Fager nije bio u istoj mjeri oduševljen njenim radom, te je okončao njen ugovor s ovim programom.

Tokom njene karijere bilo je nezaboravnih momenata, kao onaj kad joj je Yasser Arafat spustio slušalicu dok ga je telefonski intervjuirala tokom opsade njegovog rezidencijalnog kompleksa u martu 2002.[13]

ABC News[uredi | uredi izvor]

Marta 2010. Amanpour je objavila da napušta CNN i da prelazi na ABC News, gdje je trebala raditi kao voditeljica emisije This Week.[14] Prvu emisiju imala je 1. augusta 2010. Nakon prva 2 mjeseca gledanost ove emisije pala je na najniži nivo od 2003.[15]

28. februara 2011. intervjuirala je Muammara el-Gaddafija i njegova dva sina, Saifa al-Islama i Al-Sadija el-Gaddafija.[16][17]

Kritike[uredi | uredi izvor]

Američka politika[uredi | uredi izvor]

Konzervatinvno orijentirani Centar za istraživanje medija (Media Research Center) uputio je Amanpourovoj kritike na račun nekih njenih izvještaja u kojima ona iznosi pozitivne ocjene o demokratskim političarima.[18] 1999. rekla je Hillary Clinton: "Mnoge žene koje srećem na svojim putovanjima van Amerike veoma su impresionirane vama i dive se vašoj dostojanstvenosti."[19]

Također, 2009. godine, kad je Barack Obama dobio Nobelovu nagradu za mir, Amanpour je stala u njegovu odbranu pošto su mnogi smatrali da je nije zaslužio: "Mislim da je ta hajka na njegovu nagradu pretjerana. Očigledno je da je on uradio nešto značajno – nakon 8 godina tokom kojih su SAD bile predmet prezira u cijelom svijetu, SAD su sad uspostavile novi odnos s ostatkom svijeta."[20]

Kritike na izvještavanje o genocidu u Bosni i Hercegovini[uredi | uredi izvor]

Oštre kritike na objektivnost reporterskog rada Christiane Amanpour došle su od proizraelski orijentiranih grupa, kao što su Honest Reporting ili Komitet za tačno izvještavanje sa Bliskog Istoka u Americi (Committee for Accuracy in Middle East Reporting in America – CAMERA), podstaknute CNN-ovim dokumentarcem God's Warriors (Božiji ratnici), u kojem ona kao filmski producent analizira porast i jačanje vjerskog fundamentalizma u svijetu. Neki su mediji epizodu Jevrejski Božiji ratnici (God's Jewish Warriors) okarakterizirali kao "gadost CNN-a".[21]

Honest reporting je u svojoj kritičkoj studiji Hard on Jews, soft on Islam (Surova prema Jevrejima, blaga prema islamu) zaključio da je izvještavanje Amanpourove "pristrasno, netačno i puno lažnog morala".[22]

Amanpour se 1992. nalazila u Bosni u svojstvu ratnog izvještača. Izvještavala je iz Kiseljaka, koji je bio pod kontrolom hrvatskih snaga bez ikakvih oštećenja, iako je bio nedaleko od Sarajeva i ratnih dešavanja. 22. decembra napisala je:

Dok ljudi u Sarajevu umiru od gladi, Srbi žive u izobilju[23]

Stefan Kinzer iz New York Timesa je 9. oktobra 1994. kritizirao njeno izvještavanje o ratu u Bosni. Citirao je jednog kolegu koji ju je opisao dok je izvještavala o dešavanjima na Markalama u Sarajevu:

Sjedila je u Beogradu kada se desio taj masakr na pijaci, a onda se pojavila u programu govoreći da su to najvjerovatnije uradili Srbi. Ona to nikako nije mogla znati. Mislila je da je sveznalica, što jednostavno ni jedan novinar ne može biti[24]

U januaru 2004. tužioci u suđenju protiv Stanislava Galića, srpskog generala koji je učestvovao u opsadi Sarajeva, uključili su među dokaze izvještaj stručnjaka za oružje, Berka Zečevića, koji je naveo ukupno 6 mogućih pozicija odakle je bombardiranje pijace na Markalama moglo biti izvršeno, od kojih je 5 bilo pod srpskom kontrolom, a jedno pod kontrolom muslimanskih snaga. Mjesto pod kontrolom muslimanskih snaga bilo je u vidokrugu posmatrača UNPROFOR-a, koji su izvijestili da s tog mjesta nije pucano. Zečević je također naveo i da su neki dijelovi projektila mogli biti proizvedeni na samo 2 mjesta, oba pod kontrolom snaga Republike Srpske. Sud je proglasio Galića krivim van svake sumnje.[25]

Amanpour je, komentirajući kritike na svoje izvještavanje zbog nedostatka neutralnosti tokom rata u bivšoj Jugoslaviji, rekla:

Neki su me optužili da sam bila promuslimanski orijentirana u Bosni. Naš posao jeste da se pobrinemo da sve strane dobiju ravnopravan tretman u medijima, međutim, kod genocida se ne može biti neutralan. Ne možeš tek tako reći: 'Ovaj dječak je dobio metak u glavu i ubijen je u opsjednutom Sarajevu i to je učinio ovaj čovjek, ali možda je bio nervozan zato što se posvađao sa ženom.' Ne, tu ne postoji jednakost i mi moramo reći istinu.[26]

Privatni život[uredi | uredi izvor]

Amanpour je član Komiteta za zaštitu novinara (Committee to Protect Journalists), kao i mnogi drugi istaknuti novinari.

Udana je za Jamesa Rubina, bivšeg pomoćnika državnog sekretara SAD-a, predstavnika State Departmenta u administraciji Billa Clintona i trenutno nezvaničnog savjetnika državne sekretarke SAD-a Hillary Clinton i predsjednika Obame. Njihov sin, Darius John, rođen je 2000. Porodica živi u New Yorku.

Amanpour tečno govori engleski, perzijski i francuski jezik.

Pojavljivanja u medijima[uredi | uredi izvor]

Amanpour se pojavila u nekoliko filmova i serija glumeći samu sebe. Pojavila se u filmovima Ironman 2 i Pink Panther 2, kao i u seriji Gilmorice.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ "Stranica Međunarodne fondacije ženskih medija". Arhivirano s originala, 4. 8. 2010. Pristupljeno 25. 3. 2012.
  2. ^ "American Morning". Arhivirano s originala, 28. 6. 2011. Pristupljeno 25. 3. 2012.
  3. ^ "Christiane Amanpour takes on ABC News' This Week"
  4. ^ In Afghanistan, secure feeling doesn't last long
  5. ^ A gentle kick in the fundamentals
  6. ^ "Christiane Amanpour's Biography". ABC News. Pristupljeno 23. 8. 2010.
  7. ^ ""Time Europe Magazine - 60 Years of Heros"". Arhivirano s originala, 28. 11. 2006. Pristupljeno 28. 11. 2006.
  8. ^ ""The Lesley Stahl Interview: Christiane Amanpour, at the Height of the Iranian Election Crisis"". Arhivirano s originala, 25. 6. 2010. Pristupljeno 25. 3. 2012.
  9. ^ "CPJ Board of Directors". Committee to Protect Journalists.
  10. ^ Deborah White. "Profile of Christiane Amanpour, CNN Chief International Correspondent". Arhivirano s originala, 25. 2. 2012. Pristupljeno 24. 8. 2007.
  11. ^ ""Christiane Amanpour, CNN International Chief Correspondent"". White. Arhivirano s originala, 25. 2. 2012. Pristupljeno 25. 3. 2012.
  12. ^ ""Five Years Later, the Gulf War Story Is Still Being Told"". New York Times. 12. 5. 1996.
  13. ^ ""Israeli Troops Surround Arafat Compound"". CNN. 29. 3. 2002. Pristupljeno 28. 11. 2007.
  14. ^ ""Christiane Amanpour to join ABC News"". CNN. Pristupljeno 30. 4. 2010.
  15. ^ Steve Krakauer, "This Weak: Christiane Amanpour Leads ABC To Worst Ratings Since 2003", Mediaite, 27. septembar 2010.
  16. ^ "Page 4: "This Week Transcript: Saif al-Islam and Saadi Gadhafi" - ABC News". abcnews.go.com. Referenca sadrži prazan nepoznati parametar: |coauthors= (pomoć)
  17. ^ ""U.S. Exclusive: Moammar Gadhafi Tells Christiane Amanpour that Libya's People Love Him" - ABC News". abcnews.go.com. Referenca sadrži prazan nepoznati parametar: |coauthors= (pomoć)
  18. ^ Whitlock, Scott (29. 7. 2010). ""A Profile in Bias: Christiane Amanpour, ABC's New Host of 'This Week'"". NewsBusters. Media Research Center. Arhivirano s originala, 1. 9. 2010. Pristupljeno 12. 9. 2010.
  19. ^ ""Transcript: Hillary Rodham Clinton Discusses Her Trip to Macedonia" - CNN The World Today". CNN. 14. 5. 1999.
  20. ^ ""Transcript: American Morning"". CNN. 10. 12. 2009. Arhivirano s originala, 8. 7. 2011. Pristupljeno 12. 9. 2010.
  21. ^ "God's Jewish Warriors — CNN's Abomination"
  22. ^ ""CNN's God's Warriors: Hard on Jews, Soft on Islam"". Arhivirano s originala, 11. 6. 2010. Pristupljeno 25. 3. 2012.
  23. ^ "Guskova: Who is spreading disinformation, who is telling all the lies?"
  24. ^ Steven Stotsky, "Amanpour's Troubling Journalism", CAMERA.org, 4. oktobar 2007.
  25. ^ Presuda Stanislavu Galiću, izvještaj UN-a
  26. ^ Julie Ferry, "What we do is really tough", The Guardian, 15. august 2007.

Vanjski linkovi[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz "https://bs.wikipedia.org/w/index.php?title=Christiane_Amanpour&oldid=3522938"