Nedim Filipović
Nedim Filipović (7. februar 1915, Glamoč, Austro-Ugarska – 21. april 1984, Sarajevo, SFRJ) bio je jugoslavenski i bosanskohercegovački naučnik , intelektualac, orijentalista, filolog, turkolog, historičar-osmanista, redovni profesor na Filozofskom fakultetu u Sarajevu. Dobitnik najvećih društvenih priznanja. Redovni član Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine (ANUBiH).
Biografija[uredi | uredi izvor]
Član Centra za balkanološka ispitivanja ANUBiH. Urednik posebnih izdanja Odjeljenja društvenih nauka ANUBiH. Potpredsjednik ANUBiH. Studirao orijentalne jezike i nacionalnu historiju sa jugoslavenskom književnošću i staroslovenskim jezikom na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu i na Filozofskom fakultetu u Istanbulu. Diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1939. godine. Univerzitetsku karijeru, na Sarajevskom univerzitetu, započeo je 1950. godine u zvanju docenta na predmetima turski jezik i turska književnost, 1964. je biran za vanrednog profesora, 1969. je biran za redovnog profesora na istim predmetima, te na predmetu orijentalno-islamska civilizacija. Povremeno je držao nastavu i na predmetima osmanski jezik i osmanska diplomatika i paleografija. Za dopisnog člana ANUBiH izabran je 1969, a za redovnog člana 1973. godine. Njegov naučno-istraživački rad se kretao u širokoj lepezi različitih disciplina u oblasti klasične orijentalne filologije i historije, a posebno unutar osmanistike, turkologije I historijske nauke. Jedan od osnivača Odsjeka za orijentalnu filologiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu, Orijentalnog instituta u Sarajevu te pokretač savremenih orijentalističkih studija u Bosni i Hercegovini. Ekspert za proces islamizacije u BiH i odnosa unutar BiH za vrijeme Osmanskog carstva. Pisac je brojnih knjiga i naučnih radova.[1][2] Njegovo kapitalno djelo je „Princ Musa i šejh Bedredin“ (1971). Važi za največeg stručnjaka za osmanski period sa ovih prostora. Sahranjen je u Sarajevu na groblju "Bare". Ulica u Sarajevu nosi njegovo ime.