Sankovići
 | Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Sankovići su bili velmože sa područja Huma.
Sankovići su vlasteoska porodica koja zajedno sa Nikolićima, Radivojevićima i Milatovićima pripada najjačoj humskoj vlasteli iz kraja 14. i početkom 15. vijeka. Imali su posjede na istočnoj, lijevoj strani rijeke Neretve duž široke linije od Konjica do mora i u njenom gornjem toku, s obje strane Neretve Župa Komska. Držali su i Konavle od 1377. do 1391. Porodična grobnica Sankovića nalazi se u Biskupu kod Konjica. Dvor porodice nalazio se u Zaboranima.
Loza Sankovića da se upratiti od 1306. do 1404. Rodonačelnik je Dražen Bogopenec. Njegov sin je župan Milten Draživojević (1322-1343) u čije vrijeme loza prihvata bosanskog bana za svoga sizerena. Milten Draživojević je bio župan i njegovi posjedi su bili Nevesinje, Zagorje i Komska župa. Imao je dva sina i kćerku: Sanko, Gradoje i Radača.
U vodstvu porodice Miltena nasljeđuje njegov sin Sanko Miltenović (1335-1372), koji je prvi put spomenut 1335. godine i na 22. oktobar 1348. Dubrovnik je dao državljanstvo Sanku kao aristokrati bosanskog bana. Od 11. avgusta 1366. godine i dalje, Sanko je spomenut kao sudija. U toku rata protiv Dubrovnika, Sanko je predovodio bosansku armiju, međutim u jednom od ovih ratova, Sanko je poginuo. Sanko je imao četiri sina i kćerku: Beljak, Radič, Budelja, Sančin i Dragana.
Poslije njega vodstvo porodice dalje imaju braća Bjeljak Sanković (1363-1392) i Radič Sanković (1379-1404). Beljak je ovlašten da vodi posjede porodice. Odmah nakon smrti bosanskog kralja Tvrtka I Kotromanića 1391. godine, Beljak i Radič su odlučili da prodaju posjed svoje porodice (Konavli) Dubrovniku. Sazvan je međutim sastanak vijeća, kao rezultat volje plemića koji su se protivili prodaji. Od strane bosanskog kralja i sabora porodica je bila kažnjena za kršenje vjerne službe (za nevjeru) zbog pokušaja prodaje župe Konavli Dubrovčanima 1391. Vlatko Vuković i Pavle Radenović su se pobunili protiv Radiča u decembru 1391. godine, kada je Radič i zarobljen. Za to vrijeme njegova žena Goisava sklonila se u Dubrovnik. Goisava je 19. maja 1398. godine došla u Ston, gdje je od dubrovačkog Vijeća umoljenih dobila 100 perpera da se može vratiti svom mužu Radiču na Zaborane, koji je pušten na slobodu. No ubrzo iza toga, potkraj 1398. godine, Goisava je iznenada umrla i sahranjena u porodičnoj grobnici na Biskupu.
Nakon pobune, Vlatko Vuković i Pavle Radenović zauzeli su Konavle i okupirali ih, dijeleći ih između sebe uprkos protestima iz Dubrovnika. Kada je Vuković umro, njegov nećak, Sandalj Hranić ga je naslijedio, stalno se boreći protiv Radiča nakon što je Radič pušten kasne 1398. Godine 1399. Radič je postao član Velikog Vijeća Dubrovačke Republike, a učestvovao je i u bosansko-dubrovačkom ratu između 1403. i 1404, vodeći napade na Dubrovnik u ime kralja Stjepana Ostoje.
Vojvoda Radič Sanković vratio se u posjed (osim Konavala) 1398. za vrijeme kralja Ostoje, a kao i Ostoja izgubio je pozicije 1404, kada ga je Sandalj Hranić Kosača poslao nazad u zatvor 1404. godine, osljepljujući ga i uzimajući njegova imanja. Za razliku od kralja Ostoje, Radič Sanković je 1404. izgubio i život, označavajući kraj plemićke porodice Sankovića. Time je porodica Sankovića nestala sa historijske pozornice.