Ejalet Rum
| Ejalet Rum Eyālet-i Rūm ایالت روم |
||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1398–1864 | ||||||||||
|
||||||||||
| Glavni grad | Amasya Tokat Sivas |
|||||||||
| Službeni jezik | osmanlijski turski | |||||||||
| Zakonodavstvo | ||||||||||
| Valuta | Akče | |||||||||
Ejalet Rum (otomanski turski: Eyālet-i Rūm: arapski: ایالت روم) je osmanlijska provincija u sjevernoj Anadoliji. Ejalet Rum je osnovan nakon što je ovu oblast osvojio sultan Bajazit I, tokom 1390-ih. Provobitno, glavni grad ejaleta je bila Amasja, da bi se poslije sjedište preselilo u Tokat a na kraju i Sivas. Rum je inače staro tursko seldžučko ime za Anadoliju, i označavalo je Rimsko carstvo.
Etimologija[uredi | uredi izvor]
Rum je stari tursko seldžučki naziv za Anadoliju i odnosio se na Istočno Rimsko carstvo, tj na Bizantiju. U evropskim tekstovima i dokumentima s kraja 19. vijeka, termin Rum se odnosio na cijelu centralnu Anadoliju, ne samo na njeno manje područje koje je obuhvatalo provinciju odnosno Ejalet Rum.
Historija[uredi | uredi izvor]
U 14. vijeku, na području Ejaleta Rum, osnovano je nekoliko autonomnih gradova kao što su: Agri, Tokat i Sivas, uprkos nastavku seldžučko-mongolske dominacije nad centralnim dijelom Male Azije.[1]
Nakon smrti vladara Ilkanata Ebu Saida Bahadıra 1335. godine, vlast nad Anadolijom je podijeljena između bivšeg vladara Eretna Bey i Karahoca Uygura. Eretna Bey je na kraju proglasio nezavisnost, tražeći zaštitu od Memluka, koji su bili rivali Ilkanatu. On je potom osvojio području oko Sivasa i Kayserija nakon čega je uspostavio Emirat Eretna, koji je osnažen za vrijeme vladavine njegovog sina, Mehmed Beya.[1]
1381. godine, Kadı Burhaneddin, kadija Kayserija koji je također imenovan da zastupa Emirat Eretna u tom gradu, zamijenio je Eretnu kao vladara Sivasa i zauzeo gradove Agri i Tokat.[1] Uspio je da svoju teritoriju sačuva i odupre se Akkoyunlularima kao i Osmanlijama sve do svoje smrti, 1398. godine.[1]
Također pogledajte[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b c d Enciklopedija Osmanlijskog carstva, p. 41, na Google Books By Gábor Ágoston, Bruce Alan Masters