Švicarska ekspedicija na Mount Everest i Lhotse 1956.

Nuptse, Mt. Everest i Lhotse

Nuptse, Mt. Everest i Lhotse

Švicarska ekspedicija na Mount Everest i Lhotse organizovana 1956. godine, bila je druga uspješna ekspedicija na Mount Everest. Bili su to drugi (Ernst Schmied i Jürg Marmet) i treći (Dölf Reist i Hansruedi von Gunten usponi uopšte. Ostvarila je nekoliko značajnih rezultata:

• Prvi švicarski uspon na Mount Everest (8.646 m.)
• Prvi uspon na Lhotse (8.516 m.) uopšte
• Prvi uspon jedne ekspedicije na dva vrha preko 8.000 m.

Vođa ekspedicije bio je Albert Eggler. Tim se sastojao od 10 penjača, jednog stručnjaka za led i jednog geografa.

Pripreme

Brodom iz Đenove putovali su do Bombaja u Indiji a zatim vozom do Jainagara na rijeci Ganges, svega nekoliko metara nadmorske visine. Odatle su pješačili 4 nedjelje do Baznog logora sa Nepalske strane. U manastiru Thiangboche Fritz Luchsinger se bio razbolio ali se oporavio visokom dozom antibiotika. Imali su 10 tona materijala koji je prenijelo 350 nosača. Od Baznog logora 30 Šerpa je prenosilo materijal prema visinskim logorima.

Za aklimatizaciju su obavili nekoliko uspona na vrhove 5.000-6.000 metara. Većina tih vrhova bili su tada prvi put ispenjani. Obrušavanje dijelova lednika bila je stalna opasnost. Koristili su i eksploziv da bi eliminisali opasnost od leda.

Sa sobom su stalno nosili dvoje merdevina i nekoliko drvenih greda koji su im pomagali prelazak preko pukotina. Na najtežim mjestima koristili su se stalno postavljenim užadima. Kao vodiči, ispred je uvijek išlo nekoliko Šerpa koji u to vrijeme još uvijek nisu imali neko veliko iskustvo kao vodiči. Švicarci su se uvijek kretali u navezi (međusobno povezani užadima).

Postavili su ukupno 7 kampova. Istureni Kamp III bio je u Dolini tišine, Kamp V na sjevernoj strani Lhotsea, kamp VI na Južnom prevoju i kamp VII na 8.4000 metara, na grebenu Everesta.

Usponi

Ernst Reiss i Fritz Luchsinger ispenjali su se na Lhotse 18. maja 1956, po jednom izuzetno vjetrovitom danu, penjući se iz jednog privremenog logora (šatora) na Ženeva kuku sa sjeverne strane Lhotsea.

Sedam dana kasnije, 23. maja Ernst Schmied i Juerg Marmet popeli su se na Mount Everest i bili drugi tim na vrhu (poslije Hillarya i Norgaya 1953.)

Jedan dan kasnije na vrhu su bili i Dolf Reist i Hansruedi von Gunten (treći svjetski uspon). Za uspon im je trebalo 4 sata od Kampa 7. Na vrhu su proveli dva sata, jer je vrijeme bilo izuzetno lijepo. Utrošili su dva sata za silazak bez kisika (koji im je nestao još na vrhu) do Južnog prevoja.

Ekspedicija je trajala oko dva mjeseca i svaki dan je bio ispunjen penjanjima i silascima. Za povratak im je trebalo dvije sedmice do Katmandua. Čitavo vrijeme nisu imali ni jedan incident.