Hemijska specifičnost
Hemijska specifičnost je sposobnost mjesta vezivanja makromolekula (kao što je protein) da veže specifične ligande. Što manje liganada protein može da veže, to je veća njegova specifičnost.
Specifičnost opisuje jačinu vezivanja između datog proteina i liganda. Ovaj odnos se može opisati konstantom disocijacije, koja karakteriše ravnotežu između vezanog i nevezanog stanja za sistem protein-ligand.[1] U kontekstu jednog enzima i para vezanih molekula, dva liganda se mogu porediti kao jači ili slabiji ligandi (za enzim), na osnovu njihovih konstanti disocijacije. (Manja vrijednost odgovara jačem vezivanju.)
Specifičnost za skup liganada nije povezana sa sposobnošću enzima da katalizira datu reakciju, sa ligandom kao supstratom.[1]
Ako dati enzim ima visoku hemijsku specifičnost, to znači da je skup liganada na koje se veže ograničen, tako da se ni događaji vezivanja ni kataliza ne mogu dogoditi značajnom brzinom s dodatnim molekulama.
Primjer para protein-ligand čija aktivnost vezivanja može biti visoko specifična je sistem antitijelo-antigen.[2]
Također vpogledajte[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Eaton, Bruce E.; Gold, Larry; Zichi, Dominic A. (1. 10. 1995). "Let's get specific: the relationship between specificity and affinity". Chemistry & Biology. 2 (10): 633–638. doi:10.1016/1074-5521(95)90023-3. PMID 9383468.
- ^ Tanford, Charles (1968). "Chemical basis for antibody diversity and specificity". Accounts of Chemical Research. 1 (6): 161–167. doi:10.1021/ar50006a001.