Inbridinška depresija
A. − Raspon dužine života
B. − Sveukupni fitnes potomačkih kohorti je manji kada su rezultat ukrštanja polenom koji je uzet u neposrednoj blizini biljaka receptora.
Inbridinška depresija ili depresija usljed inbridinga je smanjenje biološkog fitnesa u datoj populaciji, koje nastaje kao posljedica inbridinga, odnosno reprodukcije genetički srodnih parova (parenja u srodstvu). Biološki fitnes populacije se odnosi na njenu sposobnost da preživi i reproducira se. Depresija usljed inbridinga je često rezultat populacijskog genetičkog uskog grla, tj. genetičkog drifta. U principu, što je u populaciji ili genima veća genetička varijacija, manje su šanse da će biti pod uticajem inbridinške depresije.
Inbridinška depresija je obično prisutna u većini grupa organizama, ali varira zavisno od sistema parenja. Hermafroditske vrste često imaju niže stupnjeve ovakve depresije nego autbridinške, jer ponavljaju generacije samooplodnje čime eliminiraju štetne alele iz populacije. Na primjer, iako imaju autbriding, dokazano je nematoda Caenorhabditis remanei pod teškom inbridinškom depresijom, za razliku od hermafroditnog srodnika C. elegans, koji doživljava autbridinšku depresiju.
Mehanizmi[uredi | uredi izvor]
Inbriding može biti rezultat reprodukcije genetički usko povezanih heterozigotnih jedinki, koje imaju 25% izgleda da dobiju potomke sa recesivnim osobinama, koje se ispoljavaju kao štetne. Homozigotni genotipovi recesivnih osobina u potomstvu mogu nastati samo ako su recesivni aleli prisutni u genomu oba roditelja, a genetički sličniji roditelji imaju veće izglede da su heterozigoti (koji se fenotipski ne razlikuju od dominantnih homozigota). Primjer inbridinške depresije je prikazan na desnoj strani. U ovom slučaju, recesivna osobina ima negativne efekte. Da bi se fenotip ispoljio, gen mora biti recesivan homozigot aa, jer u genotipu Aa, A preuzima dominaciju nad a i a nema nikakvog efekta.
Drugi mehanizam odgovoran za inbridinšku depresiju je prednost heterozigota u odnosu na homozigote, što je poznato kao superdominantnost. To može dovesti do smanjenja fitnesa populacije sa mnogim homozigotnim genotipovima, čak i ako nisu štetni. Čak i dominantni aleli rezultiraju smanjenjem fitnesa, ako su prisutni homozigotnom stanju. (Također pogledajte: hibridna snaga).
Ne zna se koji od ova dva mehanizma je rasprostranjeniji u prirodi. Za praktičnu primjenu, npr. uzgoj stoke, prvi mehanizam može uvjetovati pojavu potpuno neodrživih potomaka, dok drugi može rezultirati samo relativnim smanjenjem fitnesa.