Metod uranija

Metod uranija (ranije češče pominjan pod nazivom metod radija) se primjenjuje u indirektnoj procjeni apsolutne hronologije nalaza organskog porijekla i događaja iz proteklih (oko) 300.000 godina. U antropološkim istraživanjima najčešće je korišten za datiranje nalaza iz slojeva morskog dna. Ovaj inetod apsolutne hronologije se zasniva na analizi pokazatelja kvantitativnih odnosâ medu pojedinim izotopinia iz lanca radioaktivne transformacije uranija:

²³⁸U → ²³⁸Th → ²³⁴Pa → ²³⁴U → ²³⁰Th → ²²⁶Ra → ..... ²⁰⁶Pb.

Pošto je dužina poluživota (t/2) nekih elenienata iz ove sekvence, u geohronološkim razmjerima, sasvim zanernarljiva (²³⁴Pa - protaktinij: 1,14 minuta, ²³⁴Th - torij: 24,1 dan itd.), u odgovarajućim istraživanjima se posmatraju samo relacije između ²³⁸uranija (t/2=4,49 milijardi godina), ²³⁴uranija (t/2=269.000 god.), ²³⁰Th - torija (t/2=80.000 godina), ²²⁶radija (t/2=1.622 godine) i stabilnog izotopa ²⁰⁶olova, na osnovu čega je moguće datirati inicijalnu fazu radioaktivnog procesa, odnosno procijeniti apsolutnu starost posmatranog sloja. Tako, naprimjer, podjednaka količina ²³⁶uranija i ²⁰⁶olova (1 : 1) dokazuje da je od nastanka analiziranog uzorka prošlo jedno poluvrijeme raspada ²³⁰U (oko 4,5 milijardì godina). Kao hronološki indikator može dobro poslužiti i registrirani gradijent radioaktivnosti radijuma u proučavanom profilu Zemljine kore.

Apsoltitna starost minerala, u kojima se odvija proces radioaktivne transformacije ²³⁸U (i njegovih izotopa), takođe se može procijeniti i mkroskopskom analizom. Fisijom uranijevih izotopa, naime, odvajaju se teški energetski fragmenti koji (u izvjesnim mineralima) ostavljaju mikroskopski vidljive tragove (koji podsjećaju na godove na presjeku stabla). Broj tih linijskih tragova posredno indicira dužinu perioda koji je protekao od nastanka minerala.

Također pogledajte

• Geohronologija
• Apsolutna geohronologija