Koncentracijski logor

Koncentracioni logor je vrsta zatvora koja je stvorena za političke protivnike, pripadnike pojedinih etničkih ili religijskih grupa, civila iz kritičnog vojnog područja ili bilo koju grupu ljudi. Koncentracioni logori najčešče se stvaraju tokom rata i zatvorenici se nalaze u pritvoru najčešće bez pojedinačnog sudskog procesa, već po nekim širim kriterijima.

Historija

Prvi koncentracioni logor pojavio se za vrijeme Trećeg kubanskog rata za nezavisnost (1895-1898), kada je španski vojni guverner Valeriano Weyler naredio prisilno iseljavanje i zatvaranje seljaka i njihovih porodica s područja gdje su djelovali kubanski pobunjenici. Zbog loših uvjeta i pretrpavanja umrlo je mnogo zatvorenika.

Britanci su koristili koncentracione logore za vrijeme Burskog rata (1899-1902), u kojima su zatvarali burske žene i djecu u 31 logor širom Južnoafričke Republike. Zbog loših uslova života u logorima te slabe ishrane umrlo je preko 28.000 žena i djece.

Za vrijeme Staljinova režima uspostavljeni su brojni koncentracioni logori, još prije 1941. i napada na SSSR.

U kraljevini Jugoslaviji su uspostavljeni koncentracioni logori pred drugi svjetski rat. Namijenjeni su bili komunistima, a osnovani su na kraljevu zapovijed.

Tokom Drugog svjetskog rata obje strane držale su koncentracione logore, ali Sile Osovine koristile su koncentracione logore za masovno istrebljivanje nepoželjnih etničkih grupa (npr. Židovi, Romi, Slaveni) te političkih neprijatelja. U mnogim slučajevima koncentracioni logori u nacističkoj Njemačkoj bili su radni logori u kojima su zatvorenici radili kao robovi.

Koncentracioni logori otvarani su u Bosni i Hercegovini od 1992. godine za vrijeme rata u BiH u kojima su zatvarani stanovnici jedne etničke grupe od strane zaraćenih strana kao i pojedinih paramilitarnih jednica.