Razlika između verzija stranice "Kopnena vojska Sjedinjenih Američkih Država"

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Pregled historije
[pregledana izmjena][pregledana izmjena]
← Starija izmjenaNovija izmjena →
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
VizualnoWikitekst
Red 353: Red 353:


|}
|}

=== Snage za specijalne operacije ===
[[File:US Army Special Operations Command SSI.svg|25px]] Komanda za specijalne operacije Kopnene vojske SAD-a (USASOC):<ref name="RSOF Fact Book 2018">[http://www.soc.mil/USASOCHQ/USASOCHQFactSheet.html Army Special Operations Forces Fact Book 2018] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20161019193907/http://www.soc.mil/USASOCHQ/USASOCHQFactSheet.html |date=19 October 2016 }}, USASOC official website, dated 2018, last accessed 28 July 2019</ref>

*[[Datoteka:United States Army Special Forces SSI (1958-2015).png|30px]] 1st Special Forces Command
*[[Datoteka:U.S. Army Special Operations Aviation Command SSI (2013-2015).png|30px]] Army Special Operations Aviation Command
*[[Datoteka:75th Ranger Regiment SSI (1984-2015).svg|30px]] 75th Ranger Regiment
*[[Datoteka:JFKSWCS SSI.gif|30px]] John F. Kennedy Special Warfare Center and School
*[[Datoteka:U.S. Army Special Operations Command SSI (1989-2015).svg|30px]] 1st Special Forces Operational Detachment-Delta


== Reference ==
== Reference ==

Verzija na dan 30 august 2020 u 15:04

Kopnena vojska SAD-a United States Army
Aktivnaformirana 14. juna 1775.
DržavaSAD
Vrstakopnena vojska
DioOružane snage Sjedinjenih Američkih Država
Glavno sjedištePentagon
Bojecrna, zlatna i bijela
Komandanti
Načelnik štaba kopnene vojske SAD-ageneral Mark A. Milley

Kopnena vojska SAD-a (engl. United States Army) je najveći i najstariji vid Oružanih Snaga SAD-a. Svoje korijene historijski vuče od Kontinentalne vojske koja je formirana 14. juna 1775. godine u američkom ratu za nezavisnost. Uloga i zadaća ovog vida vojske je kako zaštita američkih nacionalnih interesa u inostranstvu tako i odbrana SAD-a od drugih država.

U fiskalnoj 2010. godini kopnena vojska je raspolagala sa preko 561.979 aktivnih vojnika,[1] kada se toj cifri dodaju rezervni sastavi ona je 2010. godine iznosila preko 1.129.275 vojnika.[2] Dodatno tome ona je 2010. godine raspolagala sa 250.000 civilnih uposlenika.[3] Brojnost vojnika kopnene vojske SAD-a prelaze kopnene vojske Kine, Indije i Sjeverne Koreje.

Kopnena vojska SAD-a je bila sudionik oba svjetska rata kao i veliki broj vojnih intervencija SAD-a. Od drugiog svjetskog rata smatrana je za najopremljeniju i najmobilniju kopnenu vojsku na planeti, a od kraja hladnog rata često je imala sukobe sa protivnicima u tipu asimetričnog ratovanja.

Historija

18. vijek

Washington prelazi Delaware - jedna od slika rata za nezavisnost, ujedno jedan od najznačajnijih simbola rata.

Kontinentalna vojska je formirana 14. juna 1775. godine na drugom kontinentalnom kongresu[4] kao ujedninjena vojska kolonija u borbi protiv Velike Britanije, a za njenog komadanta izabran je George Washington.[5][6][7] Vojsku su u početku sačinjavali muškarci koji su prethodno služili u britanskoj vojsci ili u kolonijalnim milicijama koji su sa sobom donijeli veliki dio britanske vojne baštine. Kako je rat za nezavisnost napredovao franucska pomoć, resursi i vojno razmišljane doveli su do oblikovanja vojske. Brojni vojnici iz tadašnjih europskih zemalja su priskočili u pomoć kao što je bio Friedrich Wilhelm von Steuben koji je sa sobom donio taktike i organizacijske vještine iz pruske vojske.

Vojska je vodila brojne bitke na jugu 1780. i 1781. godine služeći se fabianovom taktikom i taktikom udari i bježi pod vodstvom general-majora Nathanael Greenea nanoseći udarce britanskoj vojsci tamo gdje je ona bila vojno najslabija. Washington je izvojevao pobjede nad Britancima u bitkama kod Trentona i Princetona, ali je izgubio niz bitaka u kampanji za New York i New Jersey 1776. i u Philadelphijskoj kampanji 1777. godine. Odlučnom pobjedom iz francusku pomoć kod Yorktowna 1781. godine kontinentalna vojska je dobila prevlast nad britanskom vojskom.

Nakon rata Kontinetalna vojska je rasformirana kao odraz republikanskog nepovjerenja. Milicije kolonija su bile jedina vojna sila nove države sa izuzetkom regimente koja je čuvala zapadnu teritoriju i jedne atiljerijske baterije koja je čuvala arsenal West Pointa. Međutim, zbog kontinuiranih sukoba sa Indijancima ubrzo je shvaćeno da je potrebno formirati obučenu vojsku. Regularna vojska u početku veoma mala s velikim gubicima je reorganizovana u Legiju Sjedinjenih Država koja je osnovana 1791. godine, a preimenovana u Armiju Sjedinjenih Država 1796. godine.

1798. godine tokom Kvazi-rata sa Francuskom, Kongres je osnovao Privremenu vojsku od 10.000 vojnika koja se sastojala od 12 pješadijskih regimenti i 6 trupa lahkih zmajeva. Do marta 1799. godine Kongres je formirao i Eventualnu vojsku od 30.000 vojnika uključujući i 3 konjičke regimente.

19. vijek

Slika generala Andrewa Jacksona tokom bitke kod New Orleansa.

Rat 1812. godine je bio drugi i zadnji anglo-američki rat i imao je mješovite rezultate. Američka vojska nije osvojila Kanadu, ali je slomila otpor Indijanaca i spriječila njihovo širenje na sjeverozapadne teritorije i potvrdila svoju nezavisnost zaustavljajući dvije velike britanske invazije 1814. i 1815. godine. Nakon pobjede u bitci kod jezera Erie 1813. godine američka vojska je zauzela zapadne dijelove Gornje Kanade, izvojevala pobjede kod Yorka i Temze što je dovelo do kolapsa Zapadne Konfederacije. Nakon američkih pobjeda u kanadskoj provinciji Gornja Kanada, britanske trupe su uspjele ući i spaliti Washington koji je bio branjen od milicije 1814. godine. Međutim regularna vojska je uspjela dokazati da je profesionalna i sposobna pobijediti britansku vojsku tokom invazije na Plattsburgh i Baltimore što je potaknulo na britanski sporazum o prethodno odbijenim uvjetima status quo ante bellum. Dvije sedmice nakon što je potpisan sporazum (nije ratificiran), Andrew Jackson je pobijedio Britance u bitci za New Orleans i opsadi tvrđave St. Philip te dobio status nacionalnog heroja. Američki vojnici i mornari su zadnjim fazama rata zarobili britanske bojne brodove HMS Cyane, HMS Levant i Penguin. Prema sporaumu obje zaraćene strane su se vratile na teritorijalni status quo. Obje ratne mornarice su zadržale zarobljene ratne brodove.

Velika vojna kampanja protiv Indijanaca se vodila na Floridi protiv plemena Seminole. Bili su potrebni dugi ratovi (1818-1858) da se napokon pobijede Seminole i prebace u Oklahomu. Uobičajena strategija u indijanskim ratovima bila je preuzimanje kontrole nad hranom Indijanaca tokom zime, problem na Floridi je bio što nije bilo zimskih uslova. Druga strategija bila je sklapanje saveza s drugim indijanskim plemenima, ali i to je bilo beskorisno jer su Seminole porazile sva druga inidjanska plemena koja su došla na Floridu krajem XVIII stoljeća. [8]

Američka vojska se borila i pobijedila u američko-meksičkom ratu (1846-1848).[9] Američka pobjeda rezultirala je stjecanjem teritorija koji su s vremenom postali cijele ili dijelovi država California, Nevada, Utah, Colorado, Arizona, Wyoming i New Mexico.

Američki građanski rat

Bitka kod Gettysburga , prekretnica američkog građanskog rata.

Američki građanski rat je bio po pitanju žrtava bio najrazorniji rat u američkoj historiji. Nakon što je većina američkih saveznih država u kojima je robovlasništvo bilo legalno formiralo Konfederaciju američkih država i Vojsku Konfederacije na čelu sa bivšim oficirima američke vojske mobiliziran je velik dio južnjačke bjelačke radne snage. Snage Sjedinjenih Država (Unije ili Sjevera) formirale su Vojsku Unije koja se sastojala od manjeg dijela regularnih vojnih jedinica i velikog broja dobrovoljačkih jedinica iz svih država sa sjevera i juga izuzev Južne Karoline.

U prve dvije godine rata snage Konfederacije imale su uspjeha u borbama ali izgubile su kontrolu nad pograničnim državama. Konfederacija je morala braniti jako velik teritorij gdje je dvosruko veća smrtnost bila od bolesti u odnosu na gubitke u borbama. Unija je koristila strategiju osvajanja obalnih područja i luka, te rijeka. DO 1863. godine Konfederacija je bila praktički zagušena. Dok se vojska na istoku borila dobro, na zapadnom dijelu je nizala poraze dok snage Unije nisu zauzele New Orleans 1862. godine zajedno sa rijekom Tennessee. U kampanji za Vicksburg od 1862. do 1863. godine general Ulysses S. Grant je zauzeo rijeku Mississippi i time presjekao jugozapad. Grant je preuzeo zapovjedništvo nad snagama unije 1864. godine i nakon niza bitaka s vrlo teškim žrtvama, general Robert E. Lee bio je pod opsadom Richmonda dok je general William T. Sherman zauzeo Atlantu i prošao kroz Georgiju i Karoline. Glavni grad Konfederacije je pao u aprilu 1865. godine, a Lee je nakon toga predao svoju vojsku na dvoru Appomattox Court. Ostaci kofederacijske vojske su se predali u narednih nekoliko mjeseci.

U američkoj historiji ovo je do sada bio najsmtronosniji rat što je rezultiralo sa 620,000 mrtvih muškaraca na obe srane. Na temelju podataka iz popisa 1860. godine, 8% svih bijelih muškaraca u dobi od 13 do 43 godine izgubilo je život je u ratu, uključujući 6,4% na sjeveru i 18% na jugu.[10]

Kraj 19. vijeka

Američki vojnici 1890. godine

Nakon građanskog rata, američka je vojska imala zadatak da obdrži zapadna plemena Indijanaca u indijanskim rezervatima. Osnovali su mnoge utvrde i angažirali se u zadnjem od američkih indijanskih ratova. Američka vojska je zauzela neke od južnih država tokom perioda rekonstrukcije.

Ključne bitke u špansko-američkom ratu 1898. godine vodila je Ratna mornarica SAD-a. Koristeći uglavnom nove dobrovoljce, američka vojska porazila je Španiju u kopnenim kampanjama na Kubi i odigrala važnu ulogu u filipinsko-američkom ratu.

20. vijek

Počevši od 1910. godine američka vojska je počela nabavljati prve avione.[11] 1910. godine za vrijeme Meksičke revolucije vojska je raspoređena u američke gradove u blizini granice kako bi se osigurala sigurnost života i imovine. 1916. Pancho Villa , glavni vođa pobunjenika, napao je Columbus u Novom Meksiku , potaknuvši američku intervenciju u Meksiku do 7. februara 1917. Borili su se protiv pobunjenika i meksičkih saveznih trupa do 1918. godine.

Svjetski ratovi

Trupe američke vojske napadaju njemački bunker u Francuskoj, c. 1918

Sjedinjene Američke Države ulaze 1917. godine u prvi svjetski rat na stranu silaAntante čije su članice bile Velika Britanija, Francuska, Rusko Carstvo, Italija i drugi saveznici. Američke trupe su poslane na zapadni front i bile su uključene u zadnje dvije ofenzive s kojima je okončan prvi svjetski rat. Nakon novembra 1918. godine vojska je ponovno smanjila svoje snage.

1939. godine prema procjeni američka kopnena vojska je imala između 174 000 i 200 000 vojnika, što je bilo manje od Portugala koji je tada po vojnoj sili bio na 17. ili 19. mjestu. General George Marshall je imenovan za načelnika štaba kopnene vojske SAD-a u septembru 1939. godine, te je započeo povećanje i modernizaciju vojske u pripremama za rat. [12][13]

Američki vojnici u traženju japanskih infiltratora tokom Bougainville kampanje

Sjedinjene Američke Države su ušle u drugi svjetski rat u decembru 1941. godine nakon japanskog napada na Pearl Harbor. Na europskom frontu trupe američke kopnene vojske su formirale značajan dio snaga koje su zauzele sjevernu Afriku i Siciliju, kasnije ratovale u Italiji. Na dan D 6. juna 1944. godine i nakon oslobađanja Europe i poraza Trećeg rajha milioni američkih vojnika su odigrali važnu ulogu.

U Tihom oceanu vojnici američke kopnene vojske su zajedno sudjelovali sa vojnicima marinskim korpusom u zauzimanju pacifičkih otoka od Japanaca. Nakon predaje sila osovine u maju 1945. (Njemačka) i u agustu iste godine (Japan), američke vojne snage su bile raspoređene u Njemačkoj i Japanu kako bi okupirali ove dvije zemlje. Dvije godine nakon rata Zračne snage Kopnene vojske SAD-a se odvajaju od Kopnene vojske SAD-a i formiraju se Zračne snage Sjedinjenih Američkih Država u septembru 1947. godine. 1948. godine po naređenju predsjednika Harry S. Trumana je došlo do desegregacije u vojsci.

Hladni rat

1945–1960

Nakon drugog svjetskog rata nastupa period hladnog rata, odnosno sukob istoka i zapada. Izbijanjem korejskog rata dolazi do zabrinutosti odbrane Zapadne Europe. Dva korpusa, V i VII reaktivirani su u sklopu 7. armije kopnene vojske SAD-a 1950. godine, a američka vojska u Europi porasla je sa jedne na četiri divizije. Stotine hiljada američkih vojnika ostalo je stacionirano u Zapadnoj Njemačkoj, ali i u Belgiji, Nizozemskoj i Velikoj Britaniji do 1990-ih u očekivanju potencijalnog sovjetskog napada.

Za vrijeme hladnog rata američke trupe i njihovi saveznici borili su se protiv komunističkih snaga u Koreji i Vijetnamu. Korejski rat počeo je u junu 1950. godine kada su Sovjeti napustili sjednicu Vijeća sigurnosti UN-a odustajući od svojeg veta. U sklopu snaga UN-a stotine hiljada američkih vojnika borilo se kako bi spriječilo okupaciju Južne Koreje od Sjeverne Koreje i u invaziji sjevera. Nakon operativnih napredovanja i povlačenja obiju strana i ulaska kineske armije u rat, sporazumom otok je vračen na status quo u julu 1953. godine.

1960–1970
Američki vojnici u Vijetnamu

Vijetnamski rat se smatra jednom od nižih tački američke vojske što zbog slanja regruta, tako i zbog reakcija američke javnosti na sam rat. Američke snage su bile raspoređene u Južnom Vijetnamu još od 1959. godine ali u svrhu obavještajnih, advizorskih i zadataka obuke, nisu bile rasporežene u velikom broju do 1965. godine nakon incidenta u Tonkiškom zaljevu. Američke su snage učinkovito uspostavile i održavale vojnu kontrolu nad bojnim poljem, ali borile su se protiv borbe protiv gerilske taktike komunističkog Viet Conga i vojske Sjeverng Vijetnama. Na taktičkoj razini, američki vojnici (i američka vojska u cjelini) nisu izgubili značajnu bitku.[14]

Tokom 1960-ih, Ministarstvo obrane SAD-a i dalje je nadgledalo rezervne snage i ispitivalo broj divizija i brigada, kao i višak održavanja dviju pričuvnih komponenti, Kopnenu vojsku Nacionalne garde i Rezervu Kopnene vojske. 1967. godine ministar odbrane Robert McNamara je donio odluku da je 15 borbenih divizija Kopnene vojske Nacionalne garde nepotrebno i smanjio ih na osam (jedna motorizovane pješadije, dvije oklopne i pet pješadijskih), ali je povećao broj brigada sa sedam na 18 (jedna zračno-desantna, jedna oklopna, dvije motorizovane pješadije i 14 pješadijskih). Smanjenje divzija nije bilo pozitivno prihvačeno među saveznim državama. Njihovi prigovori uključivali su neadekvatnu kombinaciju manevarskih elemenata za one koji su ostali i kraj prakse rotacije divizijskih komandi među državama koje su ih podržavale. Prema prijedlogu, preostali komandanti divizija trebali su boraviti u državi divizijske baze. Međutim, nije se trebalo smanjiti ukupna snaga Kopnene vojske Nacionalne garde, što je uvjerilo guvernere da prihvate plan.

1970–1990
Američki vojnici u Panami 1989. godine.

Politiku totalnih snaga usvojio je načelnik štaba Kopnene vojske SAD-a general Creighton Abrams nakon rata u Vijetnamu koja uključuje tretiranje triju komponenata regularne vojske, nacionalne garde i rezervnih snaga kao jedinstvene snage.[15] Mišljenja da ni jedan američki predsjednik ne bi uputio SAD u rat bez podrške naroda Sjedinjenih Država, general Abrams je shodno tome isprepleteo strukturu Kopnene vojske SAD-a, na osnovu čega se proširene operacije ne bi provodile bez uključivanja Nacionalne garde i Rezervne vojske. [16]

1980-e su bile decenija reorganizacije. Vojska je bazirana na dobrovoljnoj službi sa akcentom na obuku i tehnologiju. Kopnena vojska je uzela učešće u vojnim operacijama invazije na Grenadu 1983. i invazije na Panamu 1989. godine.

1989. godine Njemačka se bližila ka uejdninjenju, a hladni rat se privodio kraju, na što je komanda vojske ragirala planiranjem smanjenja snaga. Novembra 1989. godine u Pentagonu su se izrađivali planovi o smanjenju broja vojnika za 23 %, sa 750.000 na 580.000 vojnika.[17] Korišteni su brojni poticaji kao što su penzionisanje.

1990
M1 Abrams tenkovi u pokretu tokom Zalivskog rata.

1990. godine Irak je izvršio inavziju Kuvajta, a američke kopnene snage su se brzo rasporedile kako bi zaštitile Saudijsku Arabiju. U januaru 1991. godine započeta je operacija Pustinjska oluja, koalicija sa oko 500.000 vojnika predvođena SAD-om se suprostavila iračkoj vojsci. Operacija je završila pobjedom snaga koalicije, a iračka vojska je bila razbijena. Neke od najvećih tenkovskih bitaka zbile su se tokom zalivskog rata.

Nakon operacije Pustinjska oluja kopnena vojska nije imala velike borbene operacije tokom 1990-ih, ali je učestvovala u mirovnim misijama.

21. vijek

Američki vojnici prilikom borbenih djelovanja u Afganistanu.

11. septembra 2001. godine, 53 osoba civilnog osoblja i 22 vojnika su poginuli od ukupnih 125 poginulih u terorističkom napadu na Pentagon kada se putnički avion American Airlinesa leta 77 kojeg su oteli 5 otmičara Al-Kaide zabio u zapadni dio zgrade Pentagona u sklopu napada 11. septembra. Kao odgovor na napade 11. septembra i kao dio globalnog rata protiv terorizma američke i NATO snage su napale Afganistan u oktobru 2001. godine rušeći talibanski režim. 2003. godine američka vojska sa saveznicima kreće u napad na Irak. Tokom narednih godina iz rata protiv iračke vojske ovaj sukob u Iraku se nastavlja u protivgerilsku borbu.

Do 2009. godine, glavni plan modernizacije vojske, najambiciozniji od drugog svjetskog rata [18] bio je Future Combat Systems (bos. boreni sistemi budućnosti).[19] 2009. godine mnogi sistemi su otkazani, a ostali su uključeni u program modernitacije BCT-a. Do 2017. godine završen je projekat modernizacije brigada i njegovo sjedište, Komanda modernizacije brigade je preimneovan u Joint Modernization Command (bos. Zajednička komanda modernizacije) ili JMC.[20] U periodu 2016-2017. godine vojska je povukla stotine izviđačkih helikopetra OH-58 Kiowa,[21] zadržavajući borbene helikoptere Apache.

Organizacija

Komponente

Zadatak organizaciej Kopnene vojske SAD-a potiče još od 1775. godine. U prvih sto godina postojanja Kopnena vojska SAD-a je bila mala mirnodopska snaga koja je bivala u utvrdama i obavljala druge mirnodopske dužnosti kao što su inžinjerstvo i građevinski radovi. Tokom ratnih vremena kopnena vojska je proširivana dobrovoljcima. Savezne države su raspolagale sa milicijskim snagama koje su se mogle dai na raspolaganje vojsci.

Do dvadeseog vijeka američka vojska je mobilizirala dobrovoljce u četiri odvojena navrata tokom svakog velikog rata u devetnaestom vijeku. Tokom prvog svjetskog rata organizovana je "Nacionalna vojska", koja je organizovana da bi se borila u sukobima što je zamijenilo koncept američkih dobrovoljaca. Demobilisana je krajem prvog svjetskog rata, a zamijenjena je Regularnom vojskom, Organizovanim korpusom rezerve i državnim milicijama. u 1920-im i 1930-im vojnci "karijeristi" su bili poznati kao "regularna vojska"a "oformljeni rezervni korpus" i "oficirski rezervni korpus" uvećani su da popune slobodna mjesta po potrebi.[22]

1941. godine osovana je "Kopnena vojska SAD-a" da se bori u drugom svjetskom ratu. Regularna vojska, Kopnena vojska SAD-a, Nacionalna garda, oformljeni rezervni korpus (ERC) i oficirski rezervni korpus (ORC) postojali su istovremeno. Nakon drugog svjetskog rata ORC i ERC su spojeni u Rezervu kopnene vojske SAD-a. Vojska Sjedinjenih Država ponovno je uspostavljena za Korejski rat i rat u Vijetnamu i demobilizirana je nakon obustave regrutacije.

Trenutno je Kopnena vojska SAD-a podijeljena na Regularnu vojsku, Rezervu kopnene vojske i Kopnenu vojsku nacionalne garde. Neke od saveznih država i dalje održavaju svoje odbrambene snage kao tip rezerve Nacionalne garde.

Komande kopnene vojske i komande komopnenti službe kopnene vojske

Glavi štab, Ministarstvo kopnene vojske Sjedinjenih Američkih Država (HQDA):

Komanda Trenutni komadant Sjedište štaba
Komanda snaga kopnene vojske SAD-a (FORSCOM) GEN Michael X. Garrett Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Komanda kopnene vojske SAD-a za budućnost (AFC) GEN John M. Murray Austin, Texas
Komanda kopnene vojske SAD-a za opremu (AMC) GEN Gustave F. Perna Redstone Arsenal, Alabama
Komanda kopnene vojske SAD-a za obuku i doktrinu (TRADOC) GEN Paul E. Funk II Fort Eustis, Virginia
Komande komopnenti službe kopnene vojske Trenutni komadant Sjedište štaba
Kopnena vojska SAD-a Afrika (USARAF)/9. armija/Operativna grupa Kopnen vojske SAD-a Južna Europa MG Roger L. Cloutier, Jr.[23] Caserma Ederle, Vicenza, Italija
Kopnena vojska SAD-a Centar (ARCENT)/3. amrija LTG Terry Ferrell Shaw Air Force Base, Južna Karolina
Kopnena vojska SAD-a Europa (USAREUR)/7. armija LTG Christopher Cavoli[24] Clay Kaserne, Wiesbaden, Njemačka
Kopnena vojska SAD-a Sjever(ARNORTH)/5. armija LTG Laura J. Richardson Joint Base San Antonio, Texas
Kopnena vojska SAD-a Pacifik (USARPAC) GEN Paul LaCamera Fort Shafter, Havaji
Kopnena vojska SAD-a Jug (ARSOUTH)/6. armija MG Daniel R. Walrath Joint Base San Antonio, Texas
Kopnena vojska SAD-a, Kibernetička komanda (ARCYBER)[26][27][28] LTG Stephen G. Fogarty Fort Belvoir, Virginia[29]
Kopnena vojska SAD-a, Komanda za raketnu odbranu i svemir/Strateška komanda (USASMDC/ARSTRAT) LTG Daniel L. Karbler Redstone Arsenal, Alabama
Kopnena vojska SAD-a, Komanda za specijalne operacije (USASOC) LTG Francis M. Beaudette Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Štab operativnih snaga Trenutni komadant Sjedište štaba
8. armija (EUSA)[30] LTG Michael A. Bills Camp Humphreys, Južna Koreja
Direktne jedinice za izvještavanje Trenutni komadant Sjedište štaba
Nacionalno groblje Arlington i Nacionalno groblje američkih vojnika i zrakoplovaca[31] Katharine Kelley[32] (civilian) Arlington, Virginia
Centar za podrški akviziciju Kopnene vojske SAD-a (USAASC)[33] Craig A. Spisak[34] (civilian) Fort Belvoir, Virginia
Civilna agencija za ljudske resurse Kopnene vojske SAD-a (CHRA)[35] BG Larry D. Gottardi[36][37] Washington, D.C.
Inžinjeraki korpus Kopnene vojske SAD-a (USACE) LTG Todd T. Semonite[38] Washington, D.C.
Komanda Kopnene vojske SAD-a za kriminalističke istrage (USACIDC) MG Kevin Vereen Quantico, Virginia
Komanda Kopnene vojske SAD-a za ljudske resurse (HRC)[39] MG Jason T. Evans Alexandria, Virginia
Obavještajno-sigurnosna komanda Kopnene vojske SAD-a (INSCOM) MG Christopher S. Ballard Fort Belvoir, Virginia
Medicinska komanda Kopnene vojske SAD-a (MEDCOM) LTG R. Scott Dingle Zjednička baza San Antonio, Texas
Vojni distrikt Kopnene vojske SAD-a Washington (MDW) MG Michael L. Howard Fort Lesley J. McNair, Washington, D.C.
Komanda Kopnene vojske SAD-a za regrutaciju (USAREC)[40] MG Frank M. Muth[41] Fort Knox, Kentucky
Komanda Kopnene vojske SAD-a za testiranja i evaluaciju (ATEC) MG Joel K. Tyler[42] Aberdeen Proving Ground, MD
Rtani koledž Kopene vojske SAD-a (AWC)[43] MG John S. Kem Carlisle, Pennsylvania
Vojna akademija Sjedinjenih Država (USMA) LTG Darryl A. Williams West Point, New York

Izvor: U.S. Army organization[44]

Struktura

Američki vojnici 1. bataljona, 175. pješadijske regimente, Kopnee vojske Nacionalne Garde Maryland provode urbani kordon i vježbu pretraživanja kao dio programa za vojsku i procjenu obuke vojske u gradu Balad u Fort Dixu, New Jersey

Kopnena vojska SAD-a se sastoji od tri komponente: akivna komponenta, Regularna vojska i dvije rezervne komponente, Kopnena vojska Nacionalne Garde i Rezervni sastav Kopnene vojske SAD-a. Obje rezervne komponente se sastoje od vojnika sa skraćenim radnim vremenom koji vježbaju jednom mjesečno. Regularna vojska i Rezervni sastav Kopnene vojske SAD-a organizovane su prema članku 10 američkog kodeksa, dok je nacionalna garda organizovana prema članku 32. Dok je Kopnena vojska Nacionalne Garde organizirana, obučena i opremljena kao sastavni dio američke vojske, kada nije u saveznoj službi, ona je pod komandom pojedinih državnih i teritorijalnih guvernera. Međutim, Nacionalna garda Distrikta Columbia je podređena američkom predsjedniku, a ne načelniku distrikta, čak i kad nije federalizirana. Bilo koja ili sva Nacionalna garda može se federalizirati po predsjedničkom nalogu i protiv želje guvernera.[45]

Američki vojnici 6. pješadijske regimente zauzimaju položaje na uglu ulice prilikom pješačke patrole u gradu Ramadi, Irak

Kopnenu vojsku SAD-a vodi civilni sekretar Kopnene vojske SAD-a koji ima ovlaštenja za vođenje svih poslova vojske pod autoritetom, direktivom i kontrolom ministra obrane. Načelnik štaba Kopnene vojske SAD-a je najviše rangirano vojno lice u kopnenoj vojsci, služi kao glavni vojni savjetnik i izvršni agent za tajnika vojske, odnosno njegov glavni servis; i član je Zajedničkog štaba.

1. konjička divizija Kopene vojske SAD-a

Do 2013., vojska se prebacila na šest geografskih komandi koje su usklađene sa šest geografskih objedinjenih borbenih komandi (CCMD):

  • Kopnena vojska SAD-a, Centar, Zrakoplovna baza Shaw, Južna Karolina
  • Kopnena vojska SAD-a, Sjever, sjedište Fort Sam Houston, Teksas
  • Kopnena vojska SAD-a, Jug, sjedište Fort Sam Houston, Teksas
  • Kopnena vojska SAD-a, Europa, sjedište Clay kasarna, Wiesbaden, Njemačka
  • Kopnena vojska SAD-a, Afrika, sjedište u Vinzenzi, Italija.
Vojnici Specijalnih snaga Kopnene vojske SAD-a iz 3. grupe specijanih snaga prilikom patroliranja u polju u distriktu Farah, Afganistan

Kopnena vojska je svoje jedninice iz divizijskog ustroja transformirala u brigadni ustroj. Divizijski ustroj se zadržava, ali će divizijsko sjedište moći zapovijedati bilo kojom brigadom, a ne samo brigadama koje nose divizijsku lozu. Centralni dio ovog plana je da će svaka brigada biti modularna, tj. da će sve brigade iste vrste biti potpuno iste, te je stoga bilo kojom brigadom moguće zapovijedati bilo koja divizija. Kao što je navedeno prije ponovnih definicija krajnjih snaga 2013., tri glavne vrste kopnenih borbenih brigada su:

  • oklopne brigade, snage 4,743 vojnika od 2014. godine
  • brigade motorizovane pješadije, snage 4,500 vojnika od 2014. godine
  • pješadijske brigade snage 4,413 vojnika od 2014. godine.

Pored toga postoje i brigade za borbenu podršku i pomoćne modularne brigade. Brigade za podršku uključuju brigade avijacije, koje će dolaziti u teškim ili lahkim varijantama i artiljerijske brigade i ekspedicijske izviđačke brigade.

Borbeno-manevarska organizacija

Kopnena vojska SAD-a trenutno se sastoji od 10 aktivnih divizija i jednog štaba divizije koji se može razmjestiti kao i nekoliko nezavisnih jedinica. U junu 2013. godine Kopnena vojska je iznijela planove za smanjenje na 32 aktivne borbene brigade do 2015. godine kada bi broj aktivnih vojnika iznosio 490.000. Načelnik štaba kopnene vojske Raymond Odierno projekovao je da će se kopnena vojska smanjiti na" 450.000 aktivnih vojnika 335 000 u Nacionalnoj gardi i 195 000 u Rezervi kopnene vojske" do 2018. godine.[46] Međutim, taj je plan nova administracija ukinula i sada je planiran porast za 16 000 vojnika na ukupno 476 000 do oktobra 2017. Nacionalna garda i Vojska pričuva će imati manje širenje.[47][48]

Unutar Nacionalne garde i Rezerve kopnene vojske postoji još 8 divizija, preko 15 manevarskih brigada, dodatne brigade za podršku i neovisni konjički, pješačke, artiljerijski, zrakoplovni, inženjerski i bataljoni za podršku.

Komanda snaga Kopnene vojske SAD-a (FORSCOM)

Jedinice pod direktnom komandom Trenutni koamdant Sjedište
I korpus general-poručnik Randy A. George Joint Base Lewis-McChord, Washington
III korpus general-poručnik Robert "Pat" White Fort Hood, Texas
V korpus general-poručnik John S. Kolasheski Fort Knox, Kentucky
XVIII zračno-desantni korpus general-poručnik Michael E. Kurilla Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Prva armija (FUSA)[49] general-poručnik Thomas S. James Jr. Rock Island Arsenal, Illinois
Komanda rezerve Kopnene vojske SAD-a (USARC)[50] general-poručnik Charles D. Luckey Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Borbeno-manevarske jedinice pod komadom FORSCOM-a
Naziv Sjedište Nadređena jedinica
1. oklopna divizija 		Fort Bliss, Texas i Novi Meksiko III korpus
1. konjička divizija 		Fort Hood, Texas III korpus
1. pješadijska divizija Fort Riley, Kansas III korpus
3. konjička regimenta 		Fort Hood, Texas III korpus
3. pješadijska divizija 		Fort Stewart, Georgia XVIII zračno-desantni korpus
4. pješadijska divizija 		Fort Carson, Colorado III korpus
7. pješadijska divizija 		Joint Base Lewis-McChord, Washington I korpus
10. planinska divizija 		Fort Drum, New York XVIII zračno-desantni korpus
25. pješadijska divizija 		Schofield Barracks, Hawaii I korpus
82. zračno-desantna divizija 		Fort Bragg, Sjeverna Karolina XVIII zračno-desantni korpus
101. zračno-desantna divizija 		Fort Campbell, Kentucky XVIII zračno-desantni korpus
Borbeno-manevarske jedinice pod komadom drugih struktura
Naziv Sjedište Nadređena jedinica
2. konjička regimenta 		Rose Barracks, Vilseck, Njemačka Kopnena vojska SAD-a Europa
2. pješadijska divizija 		Camp Humphreys, Južna Koreja Osma armija
Borbena grupa 173. zračno-desantne Brigade 		Camp Ederle, Vicenza, Italija Kopnena vojska SAD-a Europa
Borbeno-manevarske jedinice pod komadom Kopnene vojske Nacionalne garde, pod federalizacijom
Naziv Sjedište
28. pješadijska divizija 		Pennsylvania, Ohio i Maryland
29. pješadijska divizija 		Virginia, Maryland, Sjeverna Karolina i Florida
34. pješadijska divizija 		Minnesota, Wisconsin, Iowa i Idaho
35. pješadijska divizija 		Kansas, Missouri, Illinois, Oklahoma, Georgia, Arkansas, i Nebraska
36. pješadijska divizija 		Texas, Louisiana i Mississippi
38. pješadijska divizija 		Indiana, Michigan, Ohio i Tennessee
40. pješadijska divizija 		Arizona, California, Hawaii, Oregon, i Washington
42. pješadijska divizija 		New York, New Jersey i Vermont

Snage za specijalne operacije

Komanda za specijalne operacije Kopnene vojske SAD-a (USASOC):[51]

  • 1st Special Forces Command
  • Army Special Operations Aviation Command
  • 75th Ranger Regiment
  • John F. Kennedy Special Warfare Center and School
  • 1st Special Forces Operational Detachment-Delta

Reference

  1. ^ Department of Defense: Active Duty Military Personnel by Rank/Grade (engl., PDF; 11 kB) vom 30. November 2007 – abgerufen am 24. Januar 2008.
  2. ^ Army Demographics: Šablon:Webarchiv (PDF; 2,1 MB) FY10 Army Profile.
  3. ^ CPOL (Army Civilian Personnel Online):Army Civilian Personnel Online. Zugriff vom 13. Dezember 2010.
  4. ^ Cont'l Cong., Formation of the Continental Army, in 2 Journals of the Continental Congress, 1774–1789 89–90 (Library of Cong. eds., 1905).
  5. ^ Cont'l Cong., Commission for General Washington, in 2 Journals of the Continental Congress, 1774–1789 96-7 (Library of Cong. eds., 1905).
  6. ^ Cont'l Cong., Instructions for General Washington, in 2 Journals of the Continental Congress, 1774–1789 100-1 (Library of Cong. eds., 1905).
  7. ^ Cont'l Cong., Resolution Changing "United Colonies" to "United States", in 5 Journals of the Continental Congress, 1774–1789 747 (Library of Cong. eds., 1905).
  8. ^ Ron Field and Richard Hook, The Seminole Wars 1818–58 (2009)
  9. ^ "The U.S.-Mexican War – PBS". pbs.org. Pristupljeno 1 April 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  10. ^ Maris Vinovskis (1990). Toward a social history of the American Civil War: exploratory essays. Cambridge University Press. p. 7. ISBN 0-521-39559-3
  11. ^ Cragg, Dan, ed., The Guide to Military Installations, Stackpole Books, Harrisburg, 1983, p. 272.
  12. ^ "U.S. army was smaller than the army for Portugal before World War II". Politifact. Pristupljeno 2018-01-23.
  13. ^ "Excerpt – General George C. Marshall: Strategic Leadership and the Challenges of Reconstituting the Army, 1939–41". Ssi.armywarcollege.edu. Arhivirano s originala, 24 January 2018. Pristupljeno 2018-01-23.
  14. ^ Woodruff, Mark. Unheralded Victory: The Defeat of the Viet Cong and the North Vietnamese Army 1961–1973 (Arlington, VA: Vandamere Press, 1999).
  15. ^ "Army National Guard Constitution". Arhivirano s originala, 21 May 2013. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  16. ^ Carafano, James, Total Force Policy and the Abrams Doctrine: Unfulfilled Promise, Uncertain Future Arhivirano 10. 4. 2010. na Wayback Machine, Foreign Policy Research Institute, 3 February 2005.
  17. ^ An Army at War: Change in the Midst of Conflict, p. 515, via Google Books
  18. ^ "Defense Secretary Gates observes Army Future Combat Systems progress". US Fed News Service. 9 May 2008. Arhivirano s originala, 25 May 2017. Pristupljeno 12 May 2017. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  19. ^ "FCS Program Transitions to Army BCT Modernization". defencetalk.com. Defencetalk.com. 26 June 2009. Pristupljeno 21 November 2016. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  20. ^ "Archived copy". Arhivirano s originala, 16 februar 2017. Pristupljeno 22 mart 2017. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link) CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  21. ^ "Kiowa Warriors pass torch to Apache attack helicopters in South Korea". Stars and Stripes. 26 January 2017. Pristupljeno 13 May 2017. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  22. ^ Pullen, Randy (23 April 2008). "Army Reserve Marks First 100 Years". DefenceTalk. Arhivirano s originala (online article), 24 April 2008. Pristupljeno 8 August 2008. journal zahtijeva |journal= (pomoć)CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  23. ^ March, Meredith (7 August 2018). "USARAF welcomes new commanding general". United States Africa Command.
  24. ^ "Leaders | U.S. Army Europe Leaders". Army.mil. Arhivirano s originala, 18 januar 2018. Pristupljeno 2 februar 2018. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  25. ^ "Commanding General" (PDF). United States Army, Surface Deployment and Distribution Command. 7 septembar 2010. Arhivirano s originala (PDF), 21 mart 2012. Pristupljeno 26 februar 2012. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  26. ^ "General Orders No. 2014–02" (PDF). Department of the Army. Arhivirano s originala (PDF), 3 February 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  27. ^ "General Orders No. 2010-26: Establishment of the United States Army Cyber Command" (PDF). Department of the Army. Arhivirano s originala (PDF), 14 May 2011. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  28. ^ U.S. Army (1 October 2010). "Army establishes Army Cyber Command". army.mil. Pristupljeno 28 June 2016. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  29. ^ "list of the most recent Army General Orders (AGO)". Army Electronic Publication System. Arhivirano s originala, 18 juli 2016. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  30. ^ "General Orders No. 2012-02: Redesignation and Assignment of Eighth Army as a Subordinate Command of The United States Army Pacific" (PDF). Department of the Army. Arhivirano s originala (PDF), 4 March 2016. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  31. ^ "Archived copy" (PDF). Arhivirano s originala (PDF), 3 February 2015. Pristupljeno 7 February 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link) CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  32. ^ "Who is Kate Kelley?". allgov.com. Pristupljeno 13 December 2018. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  33. ^ "Archived copy" (PDF). Arhivirano s originala (PDF), 4 March 2016. Pristupljeno 2 February 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link) CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  34. ^ "Craig Spisak". asc.army.mil. Pristupljeno 13 December 2018. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  35. ^ DAGO 2017-03, DESIGNATION OF THE UNITED STATES ARMY CIVILIAN HUMAN RESOURCES AGENCY AND ITS SUBORDINATE ELEMENTS AS DIRECT REPORTING UNIT, apd.army.mil, dated 4 January 2017, last accessed 13 January 2017
  36. ^ "About our Leadership Team". cpol.army.mil. Arhivirano s originala, 16 December 2018. Pristupljeno 13 December 2018. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  37. ^ BG Larry D. Gottardi. Series: Combined Military Service Digital Photographic Files, 1921 - 2008. catalog.archives.gov. 14 September 2000. Pristupljeno 13 December 2018. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  38. ^ Lieutenant General Todd T. Semonite, Biography article, undated. Retrieved 28 June 2016.
  39. ^ DAGO 2017-04, DESIGNATION OF UNITED STATES ARMY HUMAN RESOURCES COMMAND AND ITS SUBORDINATE ELEMENTS AS DIRECT REPORTING UNIT, apd.army.mil, dated 4 January 2017, last accessed 13 January 2017
  40. ^ AR 10–87, ARMY COMMANDS, ARMY SERVICE COMPONENT COMMANDS, AND DIRECT REPORTING UNITS, apd.army.mil, dated 4 September 2007, last accessed 13 January 2017
  41. ^ "Army recruiting esports gamers for next generation of U.S. soldiers" – preko www.cbsnews.com.
  42. ^ https://www.atec.army.mil/index.html] Arhivirano 15. 8. 2018. na Wayback Machine
  43. ^ "Archived copy" (PDF). Arhivirano s originala (PDF), 3 February 2015. Pristupljeno 2 February 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link) CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  44. ^ Organization, United States Army
  45. ^ Perpich v. Department of Defense, 496 U.S. 334 (1990)
  46. ^ "CSA Odierno and SMA Chandler virtual town hall, Jan 6, 2015". Army.mil. Pristupljeno 2 May 2016. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  47. ^ "Army offers up to $90K bonuses to lure troops back". Foxbusiness.com. 6 June 2017.
  48. ^ "Needing troops, U.S. Army offers up to $90K bonuses to re-enlist". Daily-chronicle.com. Pristupljeno 2 November 2017. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  49. ^ "First Army – Mission". army.mil. Arhivirano s originala, 7 March 2015. Pristupljeno 1 April 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  50. ^ "Archived copy" (PDF). Arhivirano s originala (PDF), 23 September 2015. Pristupljeno 2 February 2015. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link) CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  51. ^ Army Special Operations Forces Fact Book 2018 Arhivirano 19. 10. 2016. na Wayback Machine, USASOC official website, dated 2018, last accessed 28 July 2019
Preuzeto iz "https://bs.wikipedia.org/w/index.php?title=Kopnena_vojska_Sjedinjenih_Američkih_Država&oldid=3220636"