Melodija

Melodija (grčki μελῳδία,melōidía, bos. pjevanje, pjesma) je niz tonova različite visine i trajanja u kombinaciji sa ritmom koji doživljavamo kao cjelinu. Melodije se često sastoje od muzičkih fraza ili motiva i obično se ponavljaju u cijeloj kompoziciji u različitim oblicima. Također se može opisati i kao melodijsko kretanje tonova ili intervala između tonova (pretežno zajedno ili odvojeno), njihovog opsega, melodijskog zapleta i raspleta, kontinuiteta i koherentnosti, kadence i oblika. Razlikuju se po svom karakteru, pa tako imamo postupne, skokovite melodije, većeg ili manjeg opsega. Tačnije objašnjenje ovog pojma, koje se odnosi na određena muzička razdoblja uobičajena kao i kod popularne muzike, melodija može biti u suprotnosti sa pratnjom ili u skladu sa harmonijom koju pruža. Melodija je obično u središtu pažnje slušaoca, sa ostalim muzičkim dijelovima koji pružaju pratnju.

Elementi

Bitni elementi bilo koje melodije su: trajanje, ton i kvalitet (boja glasa, tekstura i glasnoća). "Tako odvojene pojedinačne note koje sadrže trajanje, izmjene i kvalitet su u kombinaciji postajući muzička cjelina što je ono što slušalac obično prepoznaje. Svaka melodija ima svoj početak, sredinu i kraj s uzlaznim, silaznim i ​​horizontalnim kretanjima koje postaju melodijske linije. Melodijske linije kreču se malim koracima koji mogu biti veličine poput mikrotonova, a također mogu praviti skokove koji mogu biti veći od oktave. Najpjevljivije melodije su one kod kojih su koraci i skokovi u udobnom pjevačkom opsegu i vrijeme vrijednosti nota koristi ritam, koji odgovara tematskim ili emocionalnim osobinama pjesme. Note u melodijama se mogu pjevati ili svirati na veoma lagan ili "legato" način, ili se mogu svirati ili pjevati sa prekidima ili na "staccato" način. Konačno, melodija se može organizovati u nekoliko jediničnih obrazaca ili "fraza" koje završavaju melodijski obrazac u "kadenci" ili na kraju fraze.

Osobine melodije kroz historiju

Primjer melodijskih linija iz "Violinske sonate" (BWV 1001) Johanna Sebastiana Bacha.

Kroz historiju muzike melodija je mijenjala svoj karakter, pa je naprimjer, za barokno razdoblje njena osnovna osobina bila motoričnost, u klasici simetrija, a u romantizmu raspjevanost i veliki opseg. Melodije u muzici kod većine evropskih zemalja napisanih prije 20. vijeka sadrže ponavljajuće "događaje, često periodične, na svim strukturalnim nivoima" i "ponavljanje trajanja i obrasce trajanja" koji su također važni u muzici 20. vijeka.

Dok u 20. vijeku ton objedinjuje "one aspekte zvuka koji su podijeljeni po visini ili dubini," u ranijoj muzici korišteni su gotovo isključivo tonovi koji su imali "stalne i lahko uočljive obrasce frekvencije." Kompozitori su za "upotrebu imali veći izbor raznih vrsta tonova nego što je to bio običaj u bilo kojem drugom historijskom razdoblju u zapadnoj muzici." Dok se još uvijek koriste materijali iz dijatonske skale, hromatske ljestvice i 12-tonske skale postaju u "širokoj upotrebi."

Melodije u 20. vijeku se sve više oslanjaju "na kvalitativne dimenzije", a s tim dimenzijama one "preuzimaju uloge koje u muzici prije 20. vijeka su gotovo isključivo bile namijenjene za tonove i ritam." Ovo znači da melodije postaju "element linijskog reda", a ne vrhunac "preovladavajućeg tona i ritmičkih oblika. Najbolji primjeri za ovo su tehnike muzičkog komponovanja "Klangfarbenmelodie" (bos. zvuk-boja-melodija) i "Musique concrète" (bos. konkretna muzika).