Simfonija br. 20 (Mozart)
Simfonija br. 20 u D-duru, KV 133, je simfonija koju je komponirao Wolfgang Amadeus Mozart u julu 1772. godine, kada mu je bilo šesnaest godina. Ova simfonija jedna je od mnogih napisanih tokom razdoblja kad je Mozart boravio u Salzburgu, između dva putovanja u Italiju. U usporedbi s drugim simfonijama koje je Mozart napisao u ovom periodu, ova simfonija je ocijenjena kao manje ekstravagantna, s dvije trube uz standardne oboe, rogove i gudačke instrumente. D-dur je ključ koji je u to vrijeme često bio korišten pri komponiranju ceremonijalne muzike, te dobro odgovara prisutnosti truba u ovom muzičkom djelu. [1]
Struktura[uredi | uredi izvor]
Simfonija br. 20 u D-duru komponirana je za flautu, dvije oboe, dvije trube, dva roga i gudačke instrumente. Sastoji se od četiri muzička stavka:
Uvod u stavak Allegro:
Allegro Prvi stavak je u D-duru u 4/4 tempu, a napisan je u obliku sonate allegro, s vidljivim odstupanjem rekapitulacije poput slike u ogledalu u odnosu na ekspoziciju. Odnosno, rekapitulacija počinje drugom temom, a Mozart čeka do samog kraja da otkrije povratak na prvu muzičku temu. To čini prvo uvodeći temu tiho sa gudačima, zatim je ponavlja uz gudače sada udvostručene trubama.
Uvod u stavak Andante:
Andante Drugi stavak je u A-duru u 2/4 tempu, a sadrži gudače sa solo flautom, koja obično svira u duetu sa prvom violinom za jednu oktavu više. Violine sviraju prigušeno tokom cijelog drugog stavka, a bas linijski dio se svira pizzicato. Ove kombinacije daju ovom stavku nježnu teksturu.
Uvod u stavak Menuet:
Uvod u Trio:
Menuetto - Trio Treći stavak menuet u D-duru počinje hrabro, a potmuliji trio napisan je prvenstveno za gudače (uz mali dodatak oboe).
Uvod u stavak Allegro finale:
Allegro Četvrti stavak također u D-duru je dugi ples u 12/8 tempu napisan u obliku sonate allegro. Iako sam Mozart nije označio tempo četvrtog stavka, karakter ovog muzičkog djela i standardni simfonijski oblik tempa ukazuju na to da je Mozart vjerovatno namjeravao da komad ide u "allegro" tempu.[1]