U jenom od radova iz 2019., saopćava se da atipski parkinsonizamski poremećaji (APD) čine grupu neurodegenerativnih bolesti sa heterogenim kliničkim i patološkim karakteristikama. Većina APD-a je sporadična, ali su prijavljeni i rijetki porodični oblici. Epidemiološke i postmortem studije povezivale su APD sa oksidativnim stresom i ćelijskim proteinskim agregatima. Identificiranje molekulnih mehanizama koji stres pretvaraju u agregaciju toksičnih proteina i neurodegeneraciju u APD je aktivno područje istraživanja. Također se kaže da se nedavno se raspravljalo o putevima stresnih granula (SG) ribonukleinske kiseline (RNK) da su patogeni relevantni za nekoliko neurodegenerativnih poremećaja, uključujući APD.
Koristeći sekvenciranje cijelog genoma, analizu ekspresije iRNK, testove transfekcije i snimanje ćelija, istražili su genetičku i molekulsku osnovu porodičnog neurodegenerativnog atipskog parkinsonovskog poremećaja. Istraživali su porodicu sa šest živih članova u dvije generacije koji su ispoljili kliničke simptome u skladu s atipskim parkinsonizmom. Dva pogođena člana porodice patila su od parkinsonizma koji je bio povezan sa ataksijom. Magnetna rezonanca (MRI) ovih pacijenata pokazala je atrofiju moždanog stabla i malog mozga. Sekvenciranjem cijelog genoma identificirana je heterozigotna stop-gain varijanta u poli(A) vezujućem proteinu, citoplazmatskom 4-sličnom (PABPC4L) genu, koji se kosegregirao sa bolešću u porodici. Flurescentna in situ hibridizacija pokazala je da je mišji pabpc4l eksprimiran u nekoliko regija mozga, a posebno u malom mozgu i moždanom stablu. Da bismo odredili funkcionalni uticaj stop-gain varijante u genu PABPC4L, istražili smo subćelijsku lokalizaciju PABPC4L u heterolognim ćelijama. PABPC4L protein divljeg tipa lokaliziran pretežno na ćelijskom jedru, za razliku od skraćenog proteina kodiranog stop-gain varijantom p.R271X, koji je pronađen homogeno u cijeloj ćeliji. Zanimljivo je da je divlji tip, ali ne i skraćeni protein lokaliziran na citoplazmatske granule obilježene RasGAP SH3 domenom (G3BP), kao odgovor na indukciju oksidativnog stresa. Ovo sugerira da varijanta PABPC4L mijenja unutarćelijsku distribuciju i možda funkciju proteina povezanu sa granulama stresa, što može biti u osnovi APD-a u ovoj porodici.
U zaključku, predstavljeni su genetički i molekulski dokazi koji podržavaju ulogu stop-gain PABPC4L varijante u rijetkom porodičnom APD-u. Dobijeni podaci pokazuju da ta varijanta dovodi do njene pogrešne ćelijske lokacije i nesposobnosti proteina da se poveže sa granulama stresa.[6]
