Charles Dillon Perrine
Charles Dillon Perrine (28. jula 1867 – 21. juna 1951.) bio je američki astronom na Lick opservatoriju u Kaliforniji (1893-1909) koji se preselio u Cordobu, Argentina, da prihvati poziciju direktora Argentinske nacionalne opservatorije (1909-1936). Opservatorija Cordoba pod Perrineovim vodstvom napravila je prve pokušaje da dokaže Ajnštajnovu teoriju relativnosti astronomskim posmatranjem skretanja svjetlosti zvijezda u blizini Sunca tokom pomračenja Sunca 10. oktobra 1912. u Cristini (Brazil) i pomračenja Sunca 21. augusta, 1914. u Feodosiji, Krim, Rusko carstvo. [1] Kiša 1912. i oblaci 1914. spriječili su dobivanje rezultata.[2]
Godine 1897. dobio je Lalandeovu nagradu i zlatnu medalju od strane Pariške akademije nauka koja se dodjeljuje svake godine ″osobi koja napravi najistaknutije zapažanje... za dalji napredak astronomije, u Francuskoj ili drugdje″. [3] Bio je predsjednik Astronomskog društva Pacifika 1902., [4] [5] izabran je za saradnika Kraljevskog astronomskog društva 1904. [6] i nagrađen je zlatnom medaljom Meksičkog astronomskog društva 1905. godine. Iste godine dobio je zvanje doktora nauka (počasnog) na koledžu Santa Clara (danas Univerzitet Santa Clara). [7]
U periodu 1904-05 otkrio je šesti i sedmi Jupiterov mjesec, danas poznate kao Himalija (3. decembra 1904.) i Elara (21. februara 1905.) koristeći teleskopsku fotografiju (negativi staklene ploče) sa 36-inčnim Crossley reflektorom koji je bio nedavno rekonstruisan. U to vrijeme su jednostavno nazivani "Jupiter VI" i "Jupiter VII", a današnja imena su dobili 1975. [8] Prva određena zapažanja Jupiterovih satelita (I - IV) su ona koje je objavio Galileo Galilei 1610. [9] Nisu otkriveni dodatni mjeseci sve dok E. E. Barnard nije posmatrao Amalteju (Jupiter V) 1892. [10]
Komete koje je otkrio sam ili zajedno
[uredi | uredi izvor]- C/1895 W1 (Perrine) [11]
- C/1896 C1 (Perrine-Lamp) [11]
- C/1896 V1 (Perrine) [11]
- 18D/Perrine-Mrkos
- C/1897 U1 (Perrine) [11]
- C/1898 L2 (Perrine) [11]
- C/1898 R1 (Perrine-Chofardet) [11]
Reference
[uredi | uredi izvor]
- ^ Perrine, Charles (1923). "Contribution to the history of attempts to test the theory of relativity by means of astronomical observations". Astronomische Nachrichten. 219 (5249): 281–284. doi:10.1002/asna.19232191706.
- ^ Gates, S. James, Jr., and Cathie Pelletier (2019). Proving Einstein Right: The Daring Expeditions That Changed How We Look at the Universe (First izd.). New York: Public Affairs (Hachette Book Group). str. 63. ISBN 9781541762251.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
- ^ Schaeberle, J. M. (1898). "Award of the Lalande Gold Medal to Assistant Professor C. D. Perrine, of the Lick Observatory". Publications of the Astronomical Society of the Pacific. 10 (60): 40.
- ^ Bobone, Jorge (1951). "Dr. Charles Dillon Perrine". Popular Astronomy. 59: 388.
- ^ Bobone, Jorge (Oct 1951). "Charles D. Perrine". Publications of the Astronomical Society of the Pacific. 63 (374): 259. doi:10.1086/126390.
- ^ Jones, H. Spencer (1952). "Charles Dillon Perrine". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 112 (3): 274. doi:10.1093/mnras/112.3.273.
- ^ Campbell, W. W. (April 10, 1909). "Resignation of Astronomer Perrine". Publications of the Astronomical Society of the Pacific. 21 (125): 86–87. doi:10.1086/121896. JSTOR 40693024.
- ^ Perrine, C. D. (1905). "Discovery, Observations and Approximate Orbits of Two New Satellites of Jupiter". Lick Observatory Bulletin. 3 (78): 129–131. doi:10.5479/ADS/bib/1905LicOB.3.129P.
- ^ Galilei, Galileo, Trans. by Albert Van Helden (ed.) (1989). Sidereus Nuncius. Chicago & London: University of Chicago Press. str. 114–16. ISBN 0-226-27903-0.CS1 održavanje: dodatni tekst: authors list (link)
- ^ Barnard, E. E. (1892). "Discovery and Observation of a Fifth Satellite to Jupiter". Astronomical Journal. 12: 81–85. doi:10.1086/101715.
- ^ a b c d e f Kronk, Gary W. (2003). "Comet Designation Index, years 1892–1899". Cometography: A Catalog of Comets. vol. 2: 1800–1899. str. 837. ISBN 978-0521585057.
|volume=sadrži dodatni tekst (pomoć)