Idi na sadržaj

Henrik VII, car Svetog Rimskog Carstva

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Henrik VII
Car Svetog Rimskog Carstva
Vladavina29. juni 1312. - 24. august 1313.
PrethodnikFridrik II
NasljednikLudovik IV
SupružnikMargareta Brabantska
DjecaIvan, kralj Češke
Marija Luksemburška
Beatrica Luksemburška
DinastijaLimburg
OtacHenrik VI, grof Luksemburga
MajkaBeatrica od Avesnesa
Rođenjecca 1275.
Smrt24. august 1313.

Henrik VII (cca. 1275 - 24. august 1313)[1] bio je kralj Njemačke od 1308. i car Svetog Rimskog Carstva od 1312. do svoje smrti. Bio je prvi car iz dinastije Luksemburg (Limburg).

Kraljevanje

[uredi | uredi izvor]

Bio je sin luksemburgškog grofa Henrika VI i Beatrice od Avesnea. Nakon što je 1308.[2] izabran za kralja Rimljana, čime je u stvari dobio položaj kralja Njemačke, Henrik je 15. augusta 1309. najavio da namjerava otputovati u Italiju i primiti carsku krunu iz ruku pape. U međuvremenu, kako je u Češkoj 1306. izumrla dinastija Premislovaca, Henrik VII je svog sina, Ivana Slijepog, oženio Elizabetom, kćerkom umrlog češkog kralja Vjenceslava II. Ivan Slijepi je zatim bio izabran za kralja Češke 1310. godine.

Carevanje

[uredi | uredi izvor]

Henrik VII je 1312. na čelu svoje vojske poduzeo "pohod na Italiju", ceremonijalni odlazak u Rim koji se očekivao od svakog kralja Rimljana. U Rimu je okrunjen 29. juna 1312. za cara Svetog Rimskog Carstva.[3] Samim tim, Henrik VII je postao prvi car Svetog Rimskog Carstva još od Fridrika II, a njegovim krunisanjem okončan je interegnum koji je trajao od Fridrikove smrti 1250. godine. Glavni cilj Henrikove politike bio je obnova carske vlasti u sjevernoj Italiji. Najjači otpor pružila mu je Firenca, a zatim i drugi gradovi u Toskani. Car se sukobio i sa gvelfima i sa gibelinima, a njegov dolazak izazvao je približavanje pape Klementa V i napuljskog kralja Roberta Mudrog.[4] Kako je Robert vladao i kao grof Provanse, dugovao je vazalsku lojalnost caru. Henrik je krenuo da kazni Roberta zbog navodne neposlušnosti, ali je preminuo 1313. u Buenkonventu u blizini Siene.[5] Sahranjen je u katedrali Uspenja Bogorodice u Pizi.

Naslijeđe

[uredi | uredi izvor]

Nakon Henrikove smrti carska vlast se brzo urušila u Italiji. Ipak, njegov dolazak ostavio je snažan dojam na savremenike, na prvom mjestu na Dantea. U svojoj Božanskoj komediji Dante na nekoliko mjesta spominje u pozitivnom kontekstu Henrika VII. U Petoj sferi Raja, u kojoj se nalaze hrabri ratnici i vladari iz prošlosti, Dante spominje kako je počasno mjesto rezervirano i za Henrika. Također, u čistilištu, Henrik VII se spominje kao spasilac koji će obnoviti carsku vlast u Italiji i okončati razne zloupotrebe Rimokatoličke crkve.

Henrikova smrt je dovela do nove borbe oko carske krune. Njegov sin Ivan Slijepi se nije uspio nametnuti za novog cara, dok su najozbiljniji pretendenti na položaj cara bili Ludovik IV iz dinastije Wittelsbach i austrijski vojvoda Fridrik I iz dinastije Habsburg.

Porodica

[uredi | uredi izvor]

Henrik VII je od 1292. bio oženjen Margaretom, kćerkom brabantskog vojvode Ivana I. S njom je imao troje djece:

  • Ivana Slijepog (10. august 1296 - 26. august 1346), grofa Luksemburga i kralja Češke.
  • Mariju (1304 - 26. mart 1324), koja je 1322. udata za francuskog kralja Karla IV.
  • Beatricu (1305 -11. novembar 1319), koja je 1318. udata za ugarskog kralja Karla I Roberta.

Porodično stablo

[uredi | uredi izvor]

Bibliografija

[uredi | uredi izvor]
  • (de) ichel Pauly (Ed.): Gouvernance européenne au bas moyen âge. Henri VII de Luxembourg et l’Europe des grandes dynasties. = Europäische Governance im Spätmittelalter Heinrich VII. von Luxemburg und die großen Dynastien Europas. Actes des 15es Journées Lotharingiennes, 14 – 17 octobre 2008, Université du Luxembourg. Linden, Luxemburg 2010, ISBN 978-2-919979-22-6
  • (en) Jones, Michael, The New Cambridge Medieval History, Vol. VI: c. 1300-c. 1415, Cambridge University Press, 2000
  • (en) Kleinhenz, Christopher, Medieval Italy: an encyclopedia, Volume 1, Routledge, 2004
  • Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN 978-1-74196-598-8
  • (en) Bryce, James, The Holy Roman Empire, 1913
  • (en) Sismondi, J. C. L., Boulting, William, History of the Italian Republics in the Middle Ages, 1906
  • (en) Comyn, Robert. History of the Western Empire, from its Restoration by Charlemagne to the Accession of Charles V, Vol. I. 1851
  • (en) Dunham, S. A., A History of the Germanic Empire, Vol. I, 1835
  • (en) William M. Bowsky, Henry VII in Italy, Lincoln, 1960.
  • (de) Maria Elisabeth Franke, Kaiser Heinrich VII. im Spiegel der Historiographie, Köln/Weimar/Wien, 1992.

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Kleinhenz, str. 494
  2. ^ Jones, str. 530
  3. ^ Canduci, str. 297
  4. ^ Jones, str. 534
  5. ^ Jones, str. 536


Prethodnik:
Fridrik II
Car Svetog Rimskog Carstva
1312-1313
Nasljednik:
Ludovik IV
Prethodnik:
Oton IV
Kralj Italije
1311-1313
Prethodnik:
Albert I
Kralj Njemačke
1308-1313


Prethodnik:
Henrik VI
Grof Luksemburga
1288–1312
Nasljednik:
Ivan I