Idi na sadržaj

Melodija

S Wikipedije, slobodne enciklopedije

Melodija (grčki μελῳδία,melōidía, bos. pjevanje, pjesma) [1] je niz tonova različite visine i trajanja u kombinaciji sa ritmom koji doživljavamo kao cjelinu. Melodije se često sastoje od muzičkih fraza ili motiva i obično se ponavljaju u cijeloj kompoziciji u različitim oblicima. Također se može opisati i kao melodijsko kretanje tonova ili intervala između tonova (pretežno zajedno ili odvojeno), njihovog opsega, melodijskog zapleta i raspleta, kontinuiteta i koherentnosti, kadence i oblika. Razlikuju se po svom karakteru, pa tako imamo postupne, skokovite melodije, većeg ili manjeg opsega.[2] Tačnije objašnjenje ovog pojma, koje se odnosi na određena muzička razdoblja uobičajena kao i kod popularne muzike, melodija može biti u suprotnosti sa pratnjom ili u skladu sa harmonijom koju pruža. Melodija je obično u središtu pažnje slušaoca, sa ostalim muzičkim dijelovima koji pružaju pratnju.[3]

Elementi

[uredi | uredi izvor]

Bitni elementi bilo koje melodije su: trajanje, ton i kvalitet (boja glasa, tekstura i glasnoća). "Tako odvojene pojedinačne note koje sadrže trajanje, izmjene i kvalitet su u kombinaciji postajući muzička cjelina što je ono što slušalac obično prepoznaje. Svaka melodija ima svoj početak, sredinu i kraj s uzlaznim, silaznim i ​​horizontalnim kretanjima koje postaju melodijske linije. Melodijske linije kreču se malim koracima koji mogu biti veličine poput mikrotonova, a također mogu praviti skokove koji mogu biti veći od oktave. Najpjevljivije melodije su one kod kojih su koraci i skokovi u udobnom pjevačkom opsegu i vrijeme vrijednosti nota koristi ritam, koji odgovara tematskim ili emocionalnim osobinama pjesme. Note u melodijama se mogu pjevati ili svirati na veoma lagan ili "legato" način, ili se mogu svirati ili pjevati sa prekidima ili na "staccato" način. Konačno, melodija se može organizovati u nekoliko jediničnih obrazaca ili "fraza" koje završavaju melodijski obrazac u "kadenci" ili na kraju fraze.[3]

Osobine melodije kroz historiju

[uredi | uredi izvor]
Primjer melodijskih linija iz "Violinske sonate" (BWV 1001) Johanna Sebastiana Bacha.

Kroz historiju muzike melodija je mijenjala svoj karakter, pa je naprimjer, za barokno razdoblje njena osnovna osobina bila motoričnost, u klasici simetrija, a u romantizmu raspjevanost i veliki opseg. Melodije u muzici kod većine evropskih zemalja napisanih prije 20. vijeka sadrže ponavljajuće "događaje, često periodične, na svim strukturalnim nivoima" i "ponavljanje trajanja i obrasce trajanja" koji su također važni u muzici 20. vijeka.

Dok u 20. vijeku ton objedinjuje "one aspekte zvuka koji su podijeljeni po visini ili dubini," u ranijoj muzici korišteni su gotovo isključivo tonovi koji su imali "stalne i lahko uočljive obrasce frekvencije." Kompozitori su za "upotrebu imali veći izbor raznih vrsta tonova nego što je to bio običaj u bilo kojem drugom historijskom razdoblju u zapadnoj muzici." Dok se još uvijek koriste materijali iz dijatonske skale, hromatske ljestvice i 12-tonske skale postaju u "širokoj upotrebi."

Melodije u 20. vijeku se sve više oslanjaju "na kvalitativne dimenzije", a s tim dimenzijama one "preuzimaju uloge koje u muzici prije 20. vijeka su gotovo isključivo bile namijenjene za tonove i ritam." Ovo znači da melodije postaju "element linijskog reda", a ne vrhunac "preovladavajućeg tona i ritmičkih oblika. Najbolji primjeri za ovo su tehnike muzičkog komponovanja "Klangfarbenmelodie" (bos. zvuk-boja-melodija) i "Musique concrète" (bos. konkretna muzika).[3]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Henry George Liddell, Robert Scott. "μελῳδ-ία". Melodia. A Greek–English Lexicon (Perseus projekat).
  2. ^ Forte, Allen (1979). Tonal Harmony in Concept & Practice, str. 203. ISBN 0-03-020756-8.
  3. ^ a b c "Melody". newworldencyclopedia.org. Pristupljeno 3. 6. 2015.