WT4

WT4
Identifikatori
Aliasi
Vanjski ID-jevi	OMIM: 601363 GeneCards: [1]
Ortolozi
Vrste	Čovjek	Miš
Entrez	8151	n/a
Ensembl	n/a	n/a
UniProt	n a	n/a
RefSeq (mRNK)	n/a	n/a
RefSeq (bjelančevina)	n/a	n/a
Lokacija (UCSC)	n/a	n/a
PubMed pretraga		n/a
Wikipodaci
Pogledaj/uredi – čovjek

Protein-4 Wilmsovog tumora je protein koji je kod ljudi kodiran genom WT4.

Wilmsov tumor 4 (wt4) ili porodični Wilmsov tumor 1 (fwt1) jedan je od češćih karcinoma dječije uzrasne dobi. Nalazi se na citogenetičkoj lokaciji 17q12-q21 , sa genomskim rasponom (GRCh38): 17: bazni parovi 33,500.000 – 52,100.000. Nasljeđuje se kao autosomno dominantno obilježje.

Klinička obilježja

Rahman et al. (1996) opisali su veliku kanadsku porodicu sa sedsam potvrđenih slučajeva Wilmsovog tumora u tri generacije. U porodici nisu uočene urođene abnormalnosti ili drugi karcinomi. Prosječna starost prezentacije bila je 5 godina (raspon dobi od 2 do 12 godina), što je starije od prosječne starosti dijagnoze sporadične WT (3 do 4 godine). Tipična trifazna histologija sa stromalnim, blastemalnim i epitelnim elementima pronađena je u 5 tumora, dok je šesti tumor pretežno miogeni. Izvješteno je da je pet tumora jednostrano. Izvješteno je da je miogeni WT bio bilateralni na preoperativnom CT snimanju. Međutim, na operaciji jedan bubreg izgledao je normalno i nije izvršena biopsija. Prevladavanje jednostranih WT-ova u ovom pedigreu bilo je u skladu s izvještajima drugih porodica WT-a. Rahman i dr. (1998) analizirali su fenotip 16 pacijenata sa WT iz porodica povezanih sa lokusom 17q. Pacijenti su bili predstavljeni u značajno starijoj dobi i u znatno kasnijoj fazi od oba pacijenta sa sporadičnom WT i 6 slučajeva iz 2 porodice koji nisu bili povezani sa 17q ili 11p13 (WT1).

==Mapiranje Rahman i dr. (1996) izvršili su pretragu veza između genoma u kanadskoj porodici sa 7 potvrđenih slučajeva Wilmsovog tumora i pružili snažne dokaze za lokalizaciju porodičnog gena za predispoziciju WT-a, koji su oni simbolizirali FWT1, na interval od 18 cM 17q12-q21. Izjavili su da je ovo prvi identifikovani porodični lokus WT.

Rahman i dr. (1998) pružili su potvrdu da lokus FWT1 sadrži gen za osjetljivost na Wilmsov tumor. Analizirali su daljnje slučajeve u originalnoj porodici i otkrili snažne dokaze o povezanosti s regijom 17q12-q21 u nepovezanom rodoslovlju sa sedam slučajeva Wilmsovog tumora. Analiza 11 manjih WT porodica potvrdila je da postoji genetska heterogenost u porodičnom WT, jer su 3 porodice pokazale snažne dokaze protiv povezanosti s FWT1. Naknadno je utvrđeno da jedan od njih ima predisponirajuću WT1 mutaciju. Međutim, druge dvije porodice pokazale su dokaze protiv povezanosti i sa FWT1 i sa WT1, što sugerira da postoji barem još jedan porodični WT gen.

Varijacija Wilmsovog tumora

Wilmsov tumor je najčešći bubrežni tumor u djetinjstvu, a javlja se s incidencijom 1/10.000 i sa srednjim dobom dijagnoze između od 3–4 godine. Smatra se da se Wilmsovi tumori razvijaju iz abnormalno postojanih embrionskih ćelija unutar nefrogenih ostataka. Histološki, Wilmsov tumor odražava razvoj normalnog bubrega i klasično se sastoji od tri tipa vrste ćelija: blastemne, epitelne i stromske (sažetak Slade et al., 2010). Podložnost na Wilmsovom tumoru genetički je heterogena. WT2 je uzrokovan mutacijom u kontrolnom području transkripcije H19 / IGF2 na hromosomu 11p15. WT3 predstavlja lokus na hromosomu 16q. WT4 je lokus na hromosomu 17q12-q21. WT5 je uzrokovan mutacijom gena POU6F2 na hromozomu 7p14. WT6 je posljedica mutacije gena REST na hromosomu 4q12. Mutacije u genu BRCA2 također su zabilježene u Wilmsovom tumoru. Rijetki somatski i konstitutivni poremećaji gena HACE1 također su zabilježeni kod Wilmsovog tumora.

Somatske mutacije u glikanu-3 (GPC3) opisane su u Wilmsovom tumoru. Opisane su i somatske mutacije u genu WTX na pojedinačnom X alelu u tumorima muškaraca i na aktivnom X alelu u tumorima žena.

Molekulska genetika

Haber et al. (1990) opisali su sporadični, unilateralni Wilmsov tumor u kojem jedan alel gena kandidata za WT1 sadrži 25-bp deleciju koja na spoju egzon-intron i dovodi do aberantne prerade iRNK i gubitka 1 od črtiri konsenzusna domena cinkovogh persta u proteina. Mutacija je izostala u zametnoj liniji pogođene osobe, u skladu sa somatskom inaktivacijom gena za supresiju tumora. 1 Pored intragene delecije koja pogađa alel 1, gubitak heterozigotnosti na lokusima duž cijelog hromosoma 11 ukazao je na raniju hromosomsku nedisunkciju i reduplikaciju. Haber et al. (1992) iznijeli su dokaze da se ova mutacija gena WT1 ponaša kao dominantni negativ, potiskujući funkciju proteina divljeg tipa trans-dominantnim mehanizmom. Sumnjali su u to jer je utvrđeno da mutirani alel koeksprimira s alelom divljeg tipa u sporadičnom Wilmsovom tumoru. Stoga su testirali sposobnost ovog mutiranog alela WT1, koji sadrži deleciju unutar domena koji veže DNK, da transformira primarne ćelije bubrega mladog pacova. Utvrđeno je da mutirani gen WT1 surađuje s adenovirusnim genom E1A u transformiranju ćelija bubrega dječjeg štakora. Gen WT1 divljeg tipa u svim svojim alternativno prerađenom oblicima nije potisnuo formiranje fokusa izazvanog E1A niti je sarađivao s

Mapiranje

Rahman et al. (1996) izvršili su pretragu veza između genoma u kanadskoj porodici sa sedam potvrđenih slučajeva Wilmsovog tumora i pružili snažne dokaze za lokalizaciju porodičnog gena za predispoziciju WT-a, koji su oni simbolizirali FWT1, na interval od 18 cM sekvence 17q12-q21. Izjavili su da je ovo prvi identifikovani porodični lokus WT.

Rahman et al. (1998) pružili su potvrdu da lokus FWT1 sadrži gen za osjetljivost na Wilmsov tumor. Analizirali su daljnje slučajeve u originalnoj porodici i otkrili snažne dokaze o povezanosti s regijom 17q12-q21 u nepovezanom rodoslovu sa sedam slučajeva Wilmsovog tumora. Analiza 11 manjih porodica sa WT potvrdila je da postoji genetička heterogenost u porodičnom WT, jer su tri porodice pokazale snažne dokaze protiv povezanosti s FWT1. Naknadno je utvrđeno da jedan od njih ima predisponirajuću WT1 mutaciju. Međutim, druge dvije porodice pokazale su dokaze protiv povezanosti i sa FWT1 i sa WT1, što sugerira da postoji barem još jedan porodični WT gen.