Zuko Džumhur
| Zulfikar Džumhur | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | 24. septembar 1920. Konjic, Kraljevina SHS |
| Smrt | 29. novembar 1989 (69 godina) Herceg Novi, SR Crna Gora, SFR Jugoslavija |
| Zanimanje | putopisac, karikaturista i slikar |
| Nacionalnost | Bošnjak |
Zulfikar Zuko Džumhur, bio je bosanskohercegovački putopisac, slikar i karikaturista.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Konjicu 24. septembra 1920. godine. Potiče iz stare ugledne ulemanske porodice. Otac mu je bio Abduselam Džumhur i majka Vasvija rođena Tufo. Osnovnu školu i nižu gimnaziju završio je u Beogradu, gdje mu je otac radio kao imam, a višu gimnaziju u Sarajevu 1939. godine.[1]
Karijera[uredi | uredi izvor]
Počeo je studirati pravo, ali je prešao na likovnu akademiju i završio je u klasi Petra Dobrovića. Slikarstvo mu je bila trajna životna strast, a naročito karikatura. Oblikovanje šaljivih likovnih minijatura s vremenom je doveo do savršenstva. Prve crteže objavio je u Narodnoj armiji 1947., a od tada sarađuje kao karikaturista i ilustrator za časopise: Ježu, Borbi, Vetrenjači, Politici, Oslobođenju, reviji Danas, NIN-u kao stalni saradnik i urednik. Objavio je više od 10.000 karikatura. Prva karikatura koja je iz istočnog bloka objavljena 1950. u njemačkom listu Stern bila je upravo karikatura Zuke Džumhura.
Napisao je scenarije za više kratkih i tri za igrane filmove. Uradio je 35 scenografija za pozorište. Zaslužan je za populariziranje žanra putopisne reportaže, kada je posljednjih deset godina radio na Televiziji Sarajevo kao pisac scenarija i voditelj serija emisije Hodoljublje, koje je snimio zajedno sa režiserom Mirzom Idrizovićem. Upravo ovaj serijal je bio najveći televizijski projekt u bivšoj Jugoslaviji, koji je ne samo u reporterskom nego i u umjetničkom smislu nadilazio format televizijske reportaže. Bogato znanje i umijeće Zuke Džumhura da uvijek izabere najzanimljivije detalje dajući svojim putopisnim pričama posebnu perspektivu spajanja zanimljive historije egzotičnih geografskih predjela posebno je uočljivo u seriji emisija Hodoljublje. Pisao je scenarije na osnovu kojih je Mirza Idrizović snimao filmove, a njihov zajednički rad dao je doprinos televizijskoj i filmskoj umjetnosti Bosne i Hercegovine. Zajedno sa Momom Kaporom autor je knjige "Zelena čoja Montenegra". Ivo Andrić napisao je predgovor za knjigu Zuke Džumhura "Nekrolog jednoj čaršiji".[2] Sâm predsjednik SFRJ, Josip Broz Tito, vrlo rado se družio sa Zukom. Zuko se smatra jednim od najvećih boema svoga vremena. Umro je u Herceg Novom, a ukopan je u rodnom Konjicu 29. novembra 1989. godine.
Bibliografija[uredi | uredi izvor]
- Nekrolog jednoj čaršiji
- Pisma iz Azije, Mostar, 1973.
- Hodoljublja, Zagreb, 1982.
- Putovanja bijelom lađom, Sarajevo, 1982.
- Pisma iz Afrike i Evrope
- Stogodišnje priče
- Adakale
- Izabrana djela (posthumno), Sarajevo, 1991.
- Putopisi (posthumno; izabrani putopisi u okviru edicije "Bošnjačka književnost u 100 knjiga"), Sarajevo, 1997.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ "Biografija Zuke Džumhura". sećanja.com. Pristupljeno 29. 10. 2018.
- ^ "Zuko Džumhur – učenjak, boem, najveća skitnica Jugoslavije". aljazeera.net. Pristupljeno 24. 8. 2022.
 |
Wikicitati imaju citate vezane za: Zulfikar Zuko Džumhur |