Steinbeis–Šipadove pruge

Štajnbasova pruga, u Jugoslaviji Šipadova pruga

Šipadova pruga kod Oštrelja

Šipadove pruge ili Štajnbasove pruge, bile su šumske pruge u privatnom vlasništvu, i služile su za eksploataciju šumskog bogatstva, kao i za putnički saobraćaj. Izgrađene su u vrijeme austrougarske uprave u Bosni i Hercegovini.

Štajnbasova željeznica proizvedena je u njemačkom preduzeću Krauss-Maffei 1904. god. Čitava željeznica imala je oko 400 km šumskih pruga sa 33 lokomotive, oko 500 teretnih, te 60 putničkih vagona, 18 drvenih tendera za vodu i potrebne radionice za održavanje lokomotiva i pruge. Bila je to uskotračna pruga koja se razlikovala od pruge kojom je išao legendarni "Ćiro". Ova pruga imala je razmak između šina 760 mm, dok je popularni "Ćira" imao razmak od 660 mm.

Historija

Izgradnja pruge

Benjámin Kállay, Austro-Ugarski ministar finansija, zadužen za upravljanje Bosnom i Hercegovinom, je uspio da uz pomoć kreditnih sredstava i koncesija, u cilju što efikasnije eksploatacije prirodnog bogastva Bosne i Hercegovine značajno privuče jedan broj investitora.

Krajem 19. vijeka na planinama Bosanske Krajine, oko rijeke Sane, počela je velika eksploatacija šumskog bogatstva koju je organizovao bavarski industrijalac Otto von Steinbeis. On je sklopio ugovor sa Zemaljskom upravom u Sarajevu 1892. godine na rok od 20 godina, a ugovorom od 1899. godine produžena mu je koncesija na narednih 10 godina. U početku se nije moglo pristupiti eksploataciji šuma u većim razmjerama zbog nedostatka potrebnih komunikacija. Da bi se to postiglo, Steinbeis je izgradio mrežu šumskih željeznica od Knina do Prijedora u dužini od 232 km, a kasnije i sa krakom do Jajca.

Izgradnja Štajnbasove željeznice počela je 20 marta 1902. god. na relaciji od Knina do Oštrelja u dužini 102 km. U Kninu je već postojala pruga normalnog kolosjeka do Šibenika. Kroz Bosnu i Hercegovinu pruga je građena po standardu Bosanskohercegovačke Državne Željeznice (od 1895 Bosnisch-Herzegowinischen Staatsbahn - BHStB), a od 1908 Bosanskohercegovačke Zemaljske Željeznice (Bosnisch-Herzegowinische Landesbahnen - BHLB). Izgradnji su se protivili u Mađarskoj, smatrajući da se favorizuje Austrija. Slijedeće godine pruga je produžena do Srnetice. Tokom 1905. god, izgrađen je krak do Gornjeg Ribnika u dužini od 62 km. i krak u dužini od 57 km. prema Čardaku (početak pruge do Jajca). U 1910. god. na relaciji Knin - Oštrelj uveden je i poštanski vagon. Prugu do Prijedora Štajnbas je otvorio 21. maja 1913. god. Pred kraj austrougarske uprave, krajem 1916. godine na podrucju današnje Bosni i Hercegovini bilo je oko 1220 km šumskih pruga različitih vlasnika.

Otvaranje pruge Jajce -Srnetica 1916. god

Željeznička stanica u Jajcu, izgrađena krajem XIX vijeka, sa krakom prema drugoj, (Štajnbasovoj) stanici

Prvi svjetski rat

Zbog rastućeg straha od ulaska Italijana u rat i mogućnosti gubitka jadranske obale, glavnokomandujući austrougarskih snaga u Bosni naredio je spajanje Štajnbasove pruge sa željeznicama Bosne i Hercegovine. Zbog toga je pruga produžena od Čardaka (sada kao vojna pruga), pa kompletan dio Srnetica – Jajce pušten u saobraćaj 10. 1. 1916. godine. Željezničke stanice na relaciji Jajce – Srnetica bile su: Jajce – Plivska Jezera – Jezero – Volari – Šipovo – Sokolac – Pliva – Podovi – Čardak – Podgora – Mlinište – Ovčara – Lisina – Tisova Kosa – Kurijeva Kosa – Potoci – Srnetica. Za potrebe ove pruge u prigradskom dijelu Jajca sagrađena je još jedna zgrada željezničke stanice, kasnije poznata pod nazivom Šipadova stanica. Izgradnjom ove zgrade Jajce je dobilo dvije zasebne željezničke stanice.

Ranije je, 1. maja 1895. god. izgrađena 35 kilometara duga pruga Jajce-Donji Vakuf, koja je bila vezana za prugu dolinom Neretve. Spajanjem u Jajcu mreže Knin-Srnetica-Prijedor sa prugom dolinom Neretve, austrougarska armija ostvarila je cilj povezivanja cijele Bosne i Hercegovine sa jadranskom obalom.

Kraljevina Jugoslavija

Versajskim mirovnim ugovorom iz 1919. god. i raspadom Austro-Ugarske, Štajnbasov koncern prelazi u vlasništvo novostvorene Kraljevine SHS. Ovo je preduzeće u avgustu 1919. preimenovano u ŠIPAD (Šumsko industrijsko privredno akcionarsko društvo). Krajem 1930-ih godina ŠIPAD je bio među nekoliko najvećih firmi u oblasti drvne industrije u Evropi. U Oštrelju je bila direkcija. Eksploatacija šume dovela je do nastanka i razvoja nekoliko naselja, sa po nekoliko stotina (hiljada) stanovnika:

• Oštrelj, u kojem je bila Šipadova direkcija željeznice
• Potoci,
• Srnetica, sa osnovnom školom, ambulantom sa tri ljekara i apotekom.

U njima Šipad je imao nekoliko većih i manjih radionica i pogona: kovačnicu, ložionicu za održavanje lokomotiva, stolarsko-tesarsku, sedlarsku radionicu, električni mlin, dizalicu za pretovar balvana i električnu centralu. Naselja su raspolagala i voznim parkom za eksploataciju šume, veterinarskom ambulantom, raznim magacinima — skladištima sa ljudskom i stočnom hranom, raznim tehničkim materijalom, rezervnim dijelovima, alatom, mazivom i go­rivom i eksplozivom.

Drugi svjetski rat

Glavni članak: Partizanska željeznica

Nakon poraza Jugoslavije u Aprilskom ratu 1941. god. Štajnbasova željeznica je zajedno sa cijelom bosanskohercegovačkom željeznicom prešla u vlasništvo Hrvatske državne željeznice (HDŽ). Sekcija Knin - Drvar bila je pod upravom italijanskih okupacionih snaga.

Tokom Narodnooslobodilačke borbe partizani su u nekoloko navrata koristili željeznicu:

• u vrijeme ustanka 1941. god.
• u vrijeme Prvog zasjedanja AVNOJ-a, druga polovina 1942. god.
• u vrijeme Drugog zasjedanja AVNOJ-a
• krajem 1944. god.

Socijalistička Jugoslavija

U ovom periodu šumarstvo je sve više investiralo u putne komunikacije i auto prevoz, pa postepeno dolazi da prestanka rada pojedinih dionica Šipadovih pruga. Na dan 1. 6. 1969. obustavljen je saobraćaj na dionici Srnetica-Šipovo, a 1. 6. 1975 i na najvećem dijelu pruge, od Prijedora do Drvara. Posljednja dionica od Drvara do Ličke Kaldrme zatvorena je 28. maj 1978, kada se u Jugoslaviji željeznički saobraćaj skoro u cjelosti odvijao na prugama normalnog kolosjeka.

Danas

Šipadove željeznice radile su do 70-tih godina 20-og stoljeća, kada su, zbog nerentabilnosti, prestale sa radom. Za nacionalni spomenik Bosne i Hercegovine proglašeno je nekoliko građevinskih objekata i lokomotiva:

• Zgrada željezničke stanice Šipad u Jajcu
• Zgrada željezničke sekcije u Prijedoru
• Zgrada stare željezničke stanice (Sanski Most)
• Zgrada željezničke stanice u Jezeru
• Titov voz na Oštrelju, sa lokomotivom oznake znov n. 12 Maffei 2438/1904. Proizvedena je u njemačkom preduzeću Krauss-Maffei 1904. godine. Lokomotiva je imala maksimalnu brzinu 25 km/h. Oznaka osovina po njemačkoj notifikaciji bila je B´Bt-n4v(12). Vozila je isključivo na Steinbeisovim/Šipadovim prugama.
• Parna lokomotiva u Jajcu, poznata kao Mala partizanka, proizvedena početkom XX vijeka u fabrici lokomotiva Krauss&Co u Lincu u Austriji.

Literatura

• Fevzija Ajdin, Historija željeznica Bosne i Hercegovine, Nacionalna univerzitetska biblioteka Bosne i Hercegovina, Sarajevo, 2006.
• Dževad Juzbašić, Izgradnja željeznica u BiH u svijetlu austrougarske politike od okupacije do kraja Kallayeve ere. Akademija nauka i umjetnosti BiH Sarajevo, 1974.