Idi na sadržaj

Bitka kod Uleisa

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Bitka kod Uleisa
Muslimansko osvajanje Perzije
Datummaj 633. godine
LokacijaMezopotamija (današnji Irak)
IshodPobjeda muslimanske vojske
Sukobljene strane
Muslimani (Pravedni halifat) Perzijsko sasanidsko carstvo
Arapski saveznici
Komandanti
Halid ibn Velid Džaban
Abdul Esved
Abjar†
Vojne jedinice
15.000[1] 70.000
(primarni izvor)[2]
30,000 - 35,000
(moderne procjene)[3]
Žrtve
~2,000 Cijela vojska[3][4]

Bitka kod Uleisa ili Bitka krvave rijeke je četvrta po redu bitka između muslimanske vojske Pravednog halifata i vojske Perzijskog sasanidskog carstva i njegovih saveznika. Odigrala se u Mezopotamiji (današnji Irak) maja 633. godine a završena je pobjedom muslimanske vojske kojom je komandovao Halid ibn Velid. Poznata je i pod nazivom Bitka krvave rijeke, jer je rijeka kod koje se odigrala bitka poprimila boju krvi, kao rezultat mnogih žrtava na strani Perzijanaca i njihovih arapskih saveznika.

Pozadina bitke

[uredi | uredi izvor]

Nakon što su poraženi u bitci kod Veledže, saveznici perzijske vojske, arapski kršćani su pobjegli sa bojnog polja i prešli rijeku Kasif (pritoka rijeke Eufrat).[5] Zaustavili su se u Uleisu, mjestu oko 20 km udaljenom od Veledže. Pošto se nalazi između desne obale Eufrata i Kasifa, ogranka rijeke Eufrat, arapski kršćanski su se u Uleisu osjećali sigurno jer se mjestu moglo prići samo frontalno sa jugoistočne strane. Kršćanski Arapi iz plemena Benu Bekr su poslali glasnika u Ktesifon sa ciljem informisanja perzijskog cara o tamošnjoj situaciji. Hiljade kršćanskih Arapa koji su naseljavali područje Uleisa i Hire su odlučili da krenu prema Uleisu da pomognu plemenu Benu Bekr u presudnoj bitci protiv Halida ibn Velida. Muslimanska vojska Rašidunskog halifata je prešla rijeku Kasif i prišla Uleisu frontalno.[6] U međuvremenu, perzijski car Ardšir je poslao naređenje Behmenu da sa svojom vojskom nastavi prema Uleisu i preuzme komandu nad tamošnjim kršćanskim Arapima i zaustavi napredovanje Halida prema Uleisu. U tom trenutku, Behmen se nalazio na mjestu gdje ga je zatekla vijest o porazu Enderzegara kod Veledže. Zbog toga, Behmen nije krenuo prema Uleisu, već je poslao svoju vojsku pod komandom svog potčinjenog generala Džabana i prenio mu carevo naređenje. Zatim mu je dodao: Izbjegavaj bitku dok ja ne dođem, osim ako budeš prisiljen.[3] Nakon što je Džaban sa vojskom krenuo prema Uleisu, Behmen se vratio u Ktesifon, gdje je zatekao cara vrlo bolesnog te je tu i ostao. Do tada su Perzijanci i kršćanski Arapi shvatili da je cilj muslimanske vojske bio grad Hira. Odlučili su da se bore i nanesu poraz muslimanskoj vojsci. Kršćanski Arapi su bili pod komandom plemenskog vođe Abdul Esveda, koji je u bitci kod Veledže izgubio dvojicu sineva te je žarko želio osvetu.

Jedan od muslimanskih komandanata, Muthan ibn Haris je s lahkom konjica otišao do Uleisa i izvidio položaje neprijateljskih arapskih kršćana i o tome obavijestio Halida ibn Valida. Halid je nastojao doći do Uleisa prije nego što perzijska vojska dođe i učvrsti se kako bi se izbjegla takva borba s vojskom koja je brojčano nadmočnija, ali nije u tome uspio. Kako bi spriječio Perzijance da se organizuju i koordiniraju svoje planove, Halid je odlučio otpočne bitku istog dana. Prema modernim istraživanjima, bojno polje geografski leži oko 40 km jugoistočno od iračkog grada Nadžafa. Perzijska vojska i njeni saveznici su se ulogorili između rijeka Eufrat i Kasif. Halid ibn Velid je imenovao Adija ibn Hatima za komandanta desnog a Asima ibn Omera za komandanta lijevog krila muslimanske vojske. Informacija o dolasku muslimanske vojske, Džabanu je stigla oko podneva, u vrijeme ručka. Zbog toga je u velikoj žurbi naredio kršćanskim Arapima da formiraju oba krila vojske pri čemu je odredio da Abdul Esved komanduje desnim a Abjar lijevim krilom vojske. Od carske vojske formiran je centar. Historija nije zabilježila sami tok bitke. Zna se da je Halid ibn Velid u međusobnom dvoboju ubio Abdul Esveda. Najžešća borba se odvijala na obali rijeke Kasif. U muslimanskim hronikama se spominje da ako je ikad postojala vojska koja se borila do zadnjeg borca onda je to bila perzijska carska vojska u bitci kod Uleisa. Žestoka borba se nastavila voditi bez znakova umora na bilo kojoj suprostavljenoj strani. Tek u rano poslijepodne, perzijska vojska i njeni arapski saveznici, u nemogućnosti da se odupru veteranima muslimanske vojske, konačno su se počeli povlačiti na sjeverozapad u pravcu Hire. Halidova vojska je iskoristila taj momenat i uspjela sve i jednog perzijskog vojnika u bijegu uhvatiti i pobiti.

Protiv Perzijanaca i njihovih saveznika, Halid ibn Velid se uvijek borio brojčano inferioran, ali je zbog tog nedostatka uvidio prednost borbe u pustinji. U takvim uslovima borbe, Halidove snage su zbog niza razloga bile u prednosti.[7] Jedino arapska plemena koja su bila saveznici Perzijanaca, su mogla Halida omesti u njegovoj strategiji i poraziti ga s prednje strane, blokiranjem njegove odstupnice i linije opskrbljavanja. Također se bojao da bi se Perzijanci mogli ponovo pregrupisati i napasti njegov prednji dio snaga. U prethodne tri borbe, nakon svake borbe učinili bi isto i pregrupisali se.

Nakon bitke, hvaleći perzijsku vojsku, Halid je rekao:

Kod Mutaha slomio sam devet svojih mačeva boreći se. Ali nikad nisam sreo protivnika kao što su Perzijanci. A među perzijskim vojskama nikad nisam sreo vojsku kao što je bila ova.

Posljedice bitke

[uredi | uredi izvor]

Pobjeda nad Perzijancima, Halidu je omogućila da zauzme Hiru, najveći arapski grad u Mezopotamiji što je i bio njegov prvobitni cilj. Nakon toga, povedena je nova vojna kampanja u sklopu koje je za svega nekoliko mjeseci zauzeta skoro cijela Mezopotamiju izuzev prijestolnice Ktesifona.

Nakon odmaranja vojske, u junu 633. godine, Halid je izvršio opsadu grada Anbar, koji je uprkos žestkom otporu branilaca pao pod Halidovu vlast jula 633. godine. Potom je muslimanska vojska krenula ka Ajn Temru kojeg je zauzela posljednjoj sedmici jula, 633. godine.

Padom glavnih gradova, čitav južni i centralni Irak je potpao pod muslimansku kontrolu. Abu Bakr je sljedeće godine naredio Halidu da sa polovinom svoje vojske napreduje ka Siriji, tj. da izvrši invaziju na Bizantijsko carstvo. Musena ibn Haris ostao je u Iraku kao Halidov zamjenik. Perzijanci su se, pod novim vladarom Jezdgerdom III, pregrupisali, koncentrisali nove vojske i porazili muslimane u bitci na mostu, i vratili kontrolu nad Irakom. Druga invazija muslimanske vojske na Irak izvedena je pod komandom Sa'd ibn Ebu Vekkasa koji je, nakon što je pobijedio sasanidsku vojsku u bitci kod El-Kadisije 636. godini, zauzeo Ktesifon. Uslijedila je cjelokupna invazija i osvajanje sasanidskog perzijskog carstva.

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ al-Taberi Dio 2:Poslanici i patrijarsi, str. 554.
  2. ^ al-Taberi Dio 2: Poslanici i patrijarsi, str. 562.
  3. ^ a b c http://www.archive.org/stream/HalidibnVelid_radijallahuanhu-A.I.Ekrem/halidbinvelida.i.ekrem_djvu.txt A.I.Ekrem Halid ibn Velid: Allahova sablja
  4. ^ al-Taberi Dio 2: Poslanici i patrijarsi, str. 561. - 562.
  5. ^ al-Taberi Dio 2: Poslanici i patrijarsi, str. 560.
  6. ^ al-Taberi Dio 2: Poslanici i patrijarsi, str. 562.
  7. ^ Islam u ratu: Historija Georgea F. Nafzigera, Mark W. Walton str. 19