Bitka na Jermuku
Bitka na Jermuku | |||
---|---|---|---|
Muslimansko osvajanje Sirije | |||
Datum | 15. - 20. avgust 636. godine | ||
Lokacija | Dolina rijeke Jermuk, sirijsko - jordanska granica | ||
Ishod | Odlučujuća pobjeda muslimana | ||
Sukobljene strane | |||
| |||
Komandanti | |||
| |||
Vojne jedinice | |||
| |||
Žrtve | |||
|
Bitka na Jermuku (ar.معركة اليرموك, grč. Hieromyax, Ἱερομύαξ) je najveća bitka vođena između muslimanskih snaga Pravednog halifata i vojski Bizantijskog Carstva. Bitka se sastojala od nekoliko bitaka vođenih tokom šest dana avgusta 636. godine u blizini rijeke Jermuk, u području današnje sirijsko - jordanske granice, jugoistočno od Galilejskog mora. Rezultat ove bitke je potpuna pobjeda muslimana i kraj bizantijske vladavine Sirijom. Bitka na Jermuku se smatra jednom od najvažnijih presudnih bitaka u historiji ratovanja,[1][2] a ujedno predstavlja i prvi veliki val muslimanskih osvajanja nakon smrti poslanika Muhammeda, nagovještavajući tako brz napredak muslimanskog osvajanja tada kršćanskog Levanta. Kako bi provjerili arapsku snagu i vratili izgubljene teritorije, car Heraklije je poslao ogromnu vojnu ekspediciju u Levant, maja 636. godine. Kada se bizantijska vojska približila muslimanskim snagama, muslimani su se povukli iz Sirije i pregrupisali svoje snage u dolini rijeke Jermuk, gdje je Halid ibn Velid, nakon što je dobio pojačanje, odnio veličanstvenu pobjedu nad brojčano višestruko nadmoćnijom bizantijskom vojskom. Bitka na Jermuku se smatra jednom od najvećih Halidovih vojnih pobjeda, kojom je zacementirao svoj ugled jednog od najvećih taktičara i zapovjednika konjice u historiji ratovanja.[3]
Povod za bitku
[uredi | uredi izvor]Tokom posljednjih Bizantijsko-sasanidskih ratova 610. godine, Heraklije je postao car Bizantije,[4] nakon svrgavanja svog prethodnika Foke. U međuvremenu su sasanidi osvojili Mezopotamiju i 611. godine zauzeli Siriju i ušli u Anadoliju. Heraklije je 612. godine uspio istjerati Perzijance iz Anadolije, ali i odlučio ih poraziti 613. godine kada je pokrenuo veliku ofanzivu u Siriji protiv Perzijanaca.[5] Tokom naredne decenije Perzijanci su bili uspješni u osvajanju Palestine i Egipta. Međutim, Heraklije je bio pripremljen za kontranapade obnavljajući svoju vojsku. 622. godine, on je konačno pokrenuo ofanzivu protiv Perzijanaca.[6] Nakon što je ostvario veliku pobjedu nad Perzijancima i njihovim saveznicima na Kavkazu i Armeniji, 627. godine pokrenuo je zimsku ofanzivu protiv Perzijanaca u Mezopotamiji ostvarivši odlučujuću pobjedu u Bitci kod Ninive. Tokom ove zimske ofanzive Heraklije je čak ugrozio i perzijski glavni grad Ktesifon, koji se nalazio nedaleko od današnjeg Bagdada. Izgubivši ugled ovim nizom vojnih poraza, Hozroje II Parviz svrgnut je i ubijen u puču koji je predvodio njegov sin Kavad II.[7] U međuvremenu, na Arabijskom poluostrvu je došlo do brzog razvoja političke situacije, gdje je Poslanik Muhammed propovijedao islam i 630. godine uspješno ujedinio većinu Arabije u jednu političku cjelinu. Poslije Muhammeda kao prvi halifa izabran je Ebu-Bekr, koji je morao povesti ratove protiv nekoliko arapskih plemena koji su se odmetnuli od islama. Tokom arapskih ratova 632.-633. godine (poznatih i kao Ratovi Ride) protiv otpadnika, Ebu Bekr je uspio objediniti Arabiju pod centralnom vlašću halife čije sjedište je bilo u Medini.[8] Nakon što su pobunjenici bili podčinjeni, Ebu Bekr je otpočeo osvajački rat, počevši s Irakom. Šaljući svog briljantnog vojskovođu, Halida ibn Velida, Irak je osvojen u nizu uspješnih kampanja vođenih protiv Sasanidskog Perzijskog Carstva. Nakon što je Halid osnovao muslimansko uporište u Iraku, Ebu Bekr je objavio poziv na oružje za invaziju na Siriju, u februaru 634. godine.[9] Muslimanska invazija Sirije je niz pomno planiranih i dobro koordiniranih vojnih operacija gdje se akcenat stavio na upotrebu vojne strategije umjesto upotrebe čiste vojne snage protiv bizantijskih odbrambenih formacija.[10] Muslimanska vojska, brojčano inferiorna, nije imala uspjeha protiv višestruko brojnijih bizantijskih vojski pa su muslimanski zapovjednici zatražili pojačanje. Ebu Bekr je iz Iraka u Siriju poslao svog najboljeg vojskovođu, Halida ibn Velida koji je s pojačanjem otpočeo invaziju Sirije. U julu 634. godine, Bizantijci su poraženi u bitci na Adžnadajnu. Damask je vojnički osvojen u septembru iste godine tokom opsade, a zatim slijedi Bitka kod Fahla gdje je posljednji značajni garnizon Palestine poražen i potućen do nogu.[11]
Nakon što je Ebu Bekr umro 634. godine, njegov nasljednik, drugi halifa, Omer ibnul-Hattab bio je odlučan nastaviti tamo gdje je stao njegov prethodnik, tj. širenja muslimanske vlasti u dubinu Sirije.[12] Iako su prethodne vojne kampanja bile uspješne, Halida ibn Velida je zamijenio s Ebu-Ubejde Amir ibn El-Džerrahom. Nakon što su osigurali južnu Palestinu, muslimanske snage su napredovale trgovačkim putem gdje su Tiberijada i Baalbek pali bez velike borbe, a Homs je osvojen početkom 636. godine. Time je bio otvoren put za muslimanski pohod preko Levanta.[13]
Bizantijski kontranapad
[uredi | uredi izvor]Nakon što su zauzeli Homs, muslimani su bili samo na korak do Halepa, bizantijskog uporišta i Antiohije, gdje se nalazila rezidencija Heaklija. Ozbiljno uznemiren zbog niza poraza, Heraklije se priprema za protuudar za ponovno sticanje izgubljenih područja.[14][15] 635. godine Jazdegerd III, car Perzije, tražio savez s bizantsim carem. Heraklije udavanjem svoje kćerke sa Jazdegerdom III, rimskom tradicijom cementira ovaj savez. Dok se Heaklije sprema za veliku ofanzivu na Levant, Jazdegerd izvodi simultani protunapad u Iraku, što je značilo da su dobro koordinirani. Kad je Heraklije pokrenuo svoju ofanzivu maja 636. godine, Jazdegerd nije mogao koordinirati s ovim manevrom što je bilo odlučujuće da plan propadne.[16] Bizantijske pripreme su počele krajem maja 635. godine i već slijedeće 636. godine Heraklije je imao veliku vojnu silu koncentrisanu u Antiohiji, u sjevernoj Siriji.[17] Vojska se sastojala od kontingenata Bizantijaca, Slavena, Franka, Gruzijaca, Armena i kršćanskih Arapa.[18] Ova sila bila je organizovana u pet vojski, zajednički vođa bio je Teodor Trithourius. Armenac Vahan, bivši komandant garnizona u Homsu, je napravio ukupno polje komandanata,[19] a pod njegovom komandom se nalazila čisto armenska vojska. Bukcinator, slavenski knez, komandovao je Slavenima dok je Jabalah ibn el-Aiham, komandovao isključivo kršćanskom arapskom vojskom. Preostali kontingenti, svi evropski, bili su smješteni u Gregoriju i Dairjanu.[20][21] Heraklije je lično nadgledao operaciju iz Antiohije. Bizantski izvori spominju i Niketasa, sina perzijskog generala Šahrbaraza, među komandantima, ali nije sigurno kojom vojskom je komandovao.[22]
Bojno polje
[uredi | uredi izvor]Bojno polje se nalazilo oko 65 kilometara jugoistočno od Golanske visoravni, u brdovitoj regija koja se nalazi na sadašnjoj granici između Izraela, Sirije i Jordana, istočno od Galilejskog mora. Bitka se odigrala na ravnici Jermuk, koja je sa zapadne strane zatvorena rubovima dubokim oko 200 m. Ovaj klanac se spaja sa rijekom Jermuk, pritokom rijeke Jordan. Na sjeveru je nalazi cesta Jabija, a na istoku brda Azra, iako su ova brda bila izvan stvarnog bojnom polju. Na bojnom polju postojalo je samo jedno strateško mjesto: uzvišenje sa oko 100 m visine poznato kao Tel al Jumm'a. Sa tog mjesta, na kojem se nalazila muslimanska vojska, pružao se dobar pogled na Jermuk. Klancu na zapadu bojnog polja moglo se pristupiti na nekoliko mjesta te 636. godine, i imao je jedan glavni prijelaz: most u blizini današnjeg sela Kafir-ul-Ma.[23] Logistički gledano, Jermuk je imao dovoljno vode i pašnjaka za održanje obje vojske. Polje se smatralo kao odličnim mjestom za manevre konjice.[24][25]
Brojno stanje sukobljenih vojski
[uredi | uredi izvor]Većina ranih muslimanskih proračuna govori o veličini muslimanskih snaga koje se kretale između 24.000 i 40.000 vojnika, dok su bizantijske snage brojale između 100.000 i 400.000 vojnika. Moderne procjene o broju vojnika suprostavljenih vojski variraju: procjene za bizantijske snage kreću se uglavnom između 80.000 i 150.000.[26] Procjene za muslimansku vojsku se kreću između 25.000 i 40.000. U oba slućaja bizantijske snage su bile višestruko brojnije od muslimanskih.
Muslimanska vojska
[uredi | uredi izvor]Po dolasku Halida ibn Velida u Siriju, održano je vojno viječanje, gdje je Halid i formalno preuzeo ulogu glavnog komandanta muslimanskih vojski te počeo savjetovanje sa ostalim vojskovođama.[27] Muslimanske snage je reorganizovao u 36 pješadijske jedinice i 4 konjaničke jedinice od kojih je jedna bila elitna konjanička jedinica koju je držao u rezervi. Vojska je organizovana u Tabi'a formaciji, kao čvrsta, defanzivna pješadijska formacija.[28] Srednji dio vojske je bio pod komandom Ebu-Ubejde Amir ibn El-Džerraha. Lijevim krilom vojske komandovao je Jezid ebu Sufjan a desnim Amr b. As i Surahbil b. Hasen.[27] Centar, lijevo i desno krilo vojske dobili su konjaničke jedinice, koji su se trebale koristiti kao rezerva za kontranapad u slučaju da bizantijci probiju muslimanske redove. Iza centra nalazila se elitna konjanička jedinica pod ličnom komandom Halida. U slučaju prezauzetosti komandovanjem kompletnom vojskom, komandu nad ovom elitnom jedinicom preuzimao bi Dharar ibn al-Azwar. Tokom borbe, Halid je više puta odlučno koristio ovu elitnu rezervnu jedinicu.[27]
Bizantijska vojska
[uredi | uredi izvor]Nekoliko dana nakon što su muslimani stigli na Jermuk, bizantijska vojska, predvođena lahko naoružanom vojskom Džabalaha ibn Aihama, premjestila se naprijed i uspostavila snažno utvrđene kampove sjeverno od Wadi-ar-Rakada.[29] Desno krilo bizantijske vojske bilo je na južnom kraju ravnice, u blizini rijeke Jermuk. Lijevo krilo je bilo na sjevernoj strani, sa relativnom izloženošću naprijed. Vahan, jedan od bizantijskih vojskovođa, je rasporedio carsku vojsku na istok, s prednje strane, na dužini od oko oko 13 kilometara,[30] pokušavajući da pokrije cijelo područje između klisure rijeke Jermuk na jugu i rimskog puta za Egipat koji se nalazio na sjeveru, te su ostale značajne praznine između bizantijskih jedinica. Desnim krilom je komandovao Gregori a lijevim strane Kanatir. Srednji dio formacije je formiran od vojske kojom je komandovao Dairjan i armenske vojske pod komandom Vahan, pod sveukupnim zapovjedništvom Dairjana. Rimska regularna teška konjica, je podijeljena jednako među četiri vojske. Svaka vojska rasporedila je svoju pješadiju na čelo a konjica kao rezerva je bila u pozadini. Vahan je rasporedio Džabalahove krščanske Arape, sa konjima i devama kao jedinice za čarke i lakše okršaje do dolaska njegovih jedinica.[31] Rani muslimanski izvori spominju da je Gregorijeva vojska koristila lance da bi se vojnici međusobno povezali. Desetak vojnika su bili međusobno povezani za svoja stopala lancima kako bi se spriječilo njihovo bježanje s bojnog polja. Međutim, moderni historičari sugerišu da su Bizantijci usvojili grčko-rimsku testudo vojnu formaciju, u kojoj vojnici stoje rame uz rame sa štitovima podignutim visoko i aranžmanom od 10 do 20 vojnika koji su na taj način u potpunosti bili zaštićen sa svih strana, pri čemu svaki vojnik pokriva susjednog pratioca.[30]
Bitka
[uredi | uredi izvor]S obzirom da se dogovor između susprostavljenih strana, koje su čvrsto držale svoje položaje skoro tri mjeseca, nije postigao diplomatski, a imajući u vidu kontinuirano jačanje muslimanske vojske, Bizantijci su odlučili prvi napasti. Naime, muslimanima je pomoć pristizala u malim grupama ali kontinuirano sa ciljem da se neprijatelj demorališe i da se stvori utisak o brojnosti muslimanske vojske koja je ipak i sa tim pojačanjem, nekoliko puta bila malobrojnija od bizantijske.[32] Ista taktika je uspješno ponovljena i za vrijeme bitke na Kudsiji. Bitka je započela 15. augusta 636. godine i trajala je punih 6 dana.
Prvi dan
[uredi | uredi izvor]Bitka je započela u zoru 15. augusta 636. godine.[33] Obje vojske su se postrojile za bitku sa međusobnim rastojanjem između prvih linija od oko 1,5 km. Muslimanski hroničari su zabilježili da je prije same bitke, Gregori, komandant jedinice vizantijskog desnog centra, odjahao do muslimanskih linija i prihvatio islam, te je isti dan bitke postao i šehid.[34] Bitka je počela međusobnim dvobojima istaknutih pojedinaca sa obje strane. To su bili posebno obučeni mačevaoci i kopljanici, sa ciljem da se u dvobojima ubije što više neprijateljskih zapovjednika čime bi se u velikoj mjeri poljuljao njihov moral. U podne, nakon što je izgubio više svojih komandanata u duelima, Vahan je naredio ograničeni napad trećinom svoje pješadije kako bi testirao snagu i strategiju muslimanske vojske, koristeći svoju brojnost i superiornost u naoružanju, pokušavajući probiti najslabije tačke u muslimanskoj odbrani. Međutim, bizantijskom napadu nedostajala je odlučnost. Mnogi bizantijski vojnici nisu bili su u mogućnosti da ostvare odlučan pritisak na muslimanske veterane.[35] Borba je uglavnom bila umjerena, iako je na nekim mjestima bila posebno intenzivna. Vahan je potom ojačao svoj napad i borba se nastavilo sve do zalaska sunca nakon čega su se obje strane povukle u svoje logore.
Drugi dan
[uredi | uredi izvor]Faza 1:
[uredi | uredi izvor]16. augusta, Vahan je odlučilo pokrenuti napad pred zoru, sa ciljem da uhvati muslimanske snage nespremne za vrijeme vršenja jutarnje molitve, klanjanja sabah namaza. Planirao je uključiti svoje dvije centralne vojske kako bi zadržao muslimanski centar dok bi glavnina njegovih snaga trebala napasti muslimansko lijevo i desno krilo tj. bokove pri čemu su ih trebali ili razbiti u tom nastojanju ili sabiti prema centru.[34][36] S obzirom da Bizantijci nisu jače pritisnuli muslimanski centar, namjeravajući prikliještiti taj dio muslimanske vojske spriječivši ga u ispomoći krilima, centrar muslimanske vojske je ostao stabilan. Ali na krilima je situacija bila drugačija. Bizantijsko lijevo krilo koje se sastojalo od pripadnika Slovenskih naroda, napali su punom snagom muslimansko desno krilo i primorali ga na povlačenje. Amr Ibn-el-As, komandant muslimanske pješadije na desnom krilu naredio je svojoj konjici u rezervi kontranapad čime je neutralisao bizantijsko napredovanje i stabilizirao borbenu liniju na desnom krilu za neko vrijeme. Međutim, bizantijska brojna nadmoćnost ih je primorala na povlačenje prema svom baznom kampu.[37]
Faza 2:
[uredi | uredi izvor]Halid ibn Velid, svjestan teške situacije na krilima svoje vojske, naredio je konjici na desnom krilu napad na sjeverno krilo bizantijske lijeve strane dok je on sa svojim elitnom konjaničkom jedinicom, koju je čuvao u rezervi, istovremeno napao južnu stranu bizantijskog lijevog krila, dok je sa desne strane desnog krila napao pješadijom. Tim trostranim napadom prisilio je bizantijsko lijevo krilo na povlačenje čime je Amr vratio prvobitno izgubljene položaje i počeo reorganizivati svoje snage za slijedeći napad.[37] Situacija na muslimanskoj lijevoj strani kojom je komandovao Jezid je bila znatno ozbiljnija. Lijevo krilo bez pomoći rezervih snaga i uz brojčanu nadmoć Bizantijaca nije se moglo oduprijeti pa su se počeli povlačiti prema baznom kampu.[38] Koristeći Testudo formaciju bizantijska se vojska kretalo sporo uz odličnu odbranu svojih snaga. Jezid je upotrijebio svoju konjicu ali je uz ovu formaciju napad bio odbijen. Uprkos otporu, na trenutak se učinilo da plan Vahana uspijeva. Centar muslimanske vojske je ostao prikovan dok su bokovi odbačeni unazad. Međutim, iako krila muslimanske vojske nisu bila razbijena, njihov moral je bio ozbiljno narušen.[39] Pri povlačenju muslimanske vojske, žene iz muslimanskog kampa, predvođene Hindom, rastavile su svoje šatore i svojim muževima počele da pjevaju improvizovanu pjesmu sa bitke na Uhudu koju su tada pjevale vojski koja se borila protiv muslimana
Stihovi su glasili:
O vi koji bježite od svojih vjernih žena
koje posjeduju ljepotu i vrline;
i ostavljate ih nevjerniku,
omraženom i zlom nevjerniku,
da ih posjeduju, sramote i upropaste.[37]
Ovaj detalj uz dodatne napore povrati moral u muslimanske redove koji se prisabraše u bojne redove i vratiše se na bojno polje.[40]
Faza 3:
[uredi | uredi izvor]Nakon što je uspio stabilizovati desno krilo svoje vojske, Halid je sa svojom elitnom konjicom prešao na lijevo krilo. Naredio je da Darar ibn al-Azwar sa svojim jedinicama napadne dio vojske kojom je komandovao Dairjan kako bi odvratio pažnju i spriječio povlačenje bizantijskog desnog krila i zauzimanje boljeg položaja za odbranu. Sa ostatkom rezervne konjice napao Gregorijevo krilo. Ponovo, pod istovremenim napadima sprijeda i sa bokova, Bizantijci su se morali povuči natrag, ali mnogo sporije jer su morali da zadrže svoju formaciju.[41] Pred zalazak sunca centralni dijelovi vojski su došli u kontakt i povukli su se na prvobitne položaje tako da su vojske došle na svoje prvobitne položaje gdje su se nalazile to jutro prije drugog dana bitke. Nakon što su Bizantijci preuzeli inicijativu i tokom dana i ostvarili napredak, muslimanske snage su do kraja dana uspjeli to nadoknaditi. Smrt bizantijskog komandanta Dairjana i neuspjeh Vahanovog plana doveo je do demoralisanja carske vojske, dok je Halid uspješnim kontranapadima ohrabrio svoju vojsku iako malobrojniju i dao im dodatnu čvrstinu. Bio je to važan momenat za dalji tok bitke.[42]
Treći dan
[uredi | uredi izvor]Vahan je razmišljao o svojim propustima i greškama iz prethodnog dana, gdje mu je najteže pao gubitak jednog od svojih komandanata. Odlučio je ovaj put da napadne sa svojim, relativno izloženim, desnim krilom, gdje bi trupe mogle slobodnije manevrisati slobodnije u odnosu na nepristupačni teren na kojem se nalazilo muslimansko lijevo krilo. Oodlučeno je da napad izvrše jedinice koje su sačinjavali Slaveni pod komandom Kanatira i to na mjestu spajanja muslimanskog desnog centra i desnog krila, te da muslimansku vojsku razbije na dva dijela te da se protiv njih bori zasebno. Na taj način je želio spriječiti intervenciju rezervne muslimanske konjice na čelu sa Halidom ibn Velidom na oba dijela muslimanske vojske.
Faza 1:
[uredi | uredi izvor]Bitka je otpočela sa vizantijskim napadom na muslimansko desno krilo i desni centar.[43] Nakon bizantijskog napada, muslimansko desno krilo se povuklo unazad u čemu ih je slijedio i desni centar. Međutim, uspjeli su se na dovoljnoj udaljenosti od baznog kampa reorganizovati, održati svoje položaje i pripremiti se za kontranapad.
Faza 2:
[uredi | uredi izvor]Imajući u vidu činjenicu da je glavnina bizantiskog napada usmjerena na desnu stranu muslimanske vojske, Halid ibn Velid je sa elitnom konjicom napao desnu stranu bizantijskog lijevog centra, dok je konjica desnog krila napala lijevo krilo. Bitka se vrlo brzo rasplamtala. Na obje strane bilo je mnogo gubitaka. Pa ipak, zahvaljujući pravovremenosti i uspješnoj taktici, muslimani su do zalaska sunca ponovo vratili Bizantijce na početne položaje.[37]
Četvrti dan
[uredi | uredi izvor]Za Vahana ovo je bio presudan dan da se dokaže.
Faza 1:
[uredi | uredi izvor]Vahan je odlučio da istrajesa planom od prethodnog dana jer je bio uspješan u nanošenje štete desnoj strani muslimanske vojske. Kanatir je sa dvije vojske Slavene i uz pomoć Armenaca i kršćanskih Arapa na čelu sa Džabalahom napao desni centar i desno krilo muslimana. Muslimani su se opet povukli.[44] Halid je ponovo ušao u okršaj sa svojom elitnom konjicom. Iz predostrožnosti, izbjegavajući sukob na širem frontu, zbog inferiornosti u brojnom stanju, Halid ibn Velid je naredio Ebu Jazidu i Ubejdu na lijevoj strani muslimanske vojske napad na Bizantijce na odgovarajućim tačkama borbene linije. Napad će rezultirati sprečavanjem napretka izantijske vojske.[45]
Faza 2:
[uredi | uredi izvor]Halid je podijelio svoju konjica na dva dijela koji su napali bokove bizantijskog lijevog centra, dok je pješadija muslimanskog desnog centra napala sprijeda po sredini. Zahvaljujući ovom trostrukom manevru Bizantijci su se povukli. U međuvremenu muslimansko desno krilo krenulo je u kontranapad, konjica je napala krajnji lijevi bok dok je pješadija udarila pravo u Bizantijce. I ovaj dio bizantijske vojske se usljed muslimanskog napada morao povući nazad.[44]
Dok se Halid uspješno nosio sa Armencima tokom popodneva, stanje na drugom kraju se pogoršalo.[46] Uvođenjem u borbu bizantijskih konjanika sa lukovima i strijelama, Ubejdove i Ebu Jazidove trupe su izložene intezivnom streličarskom napadu, sprečavajući ih tako da probiju bizantijske linije. Mnogi muslimanski vojnici su izgubili vid od bizantijskih strelica toga dana, koji je nakon toga postao poznat kao "Dan izgubljenih očiju".[47] Vjeruje se da je i Ebu Sufjan izgubio oko tog dana.[47] Usljed općeg napada, muslimanska vojska se počela povlačiti izuzev jednog dijela kojeg je predvodio Ikrimah ibn Ebi-Jahl, a koji se nalazio na lijevoj strani Ebu Ubejdove vojske. Njegova vojska je pokrivala povlačenje muslimana sa 400 konjanika koji su napadali isturene dijelove bizantijske vojske dajući time vremena muslimanskoj vojsci da se reorganizuje i krene u kontranapad u cilju povratka pozicija. Svi Ikrimahovi ljudi su ili ozbiljno ranjeni ili su poginuli tog dana. Ikrimah ibn Ebi-Jahl, Halidov prijatelj iz djetinjstva, je smrtno ranjen i kasnije te večeri je i preminuo.[46]
Peti dan
[uredi | uredi izvor]Tokom četverodnevnog napada Vahanove snage nisu uspjele postići nikakav napredak pretrpivši velike gubitke. Posebno veliki gubici su se desili tokom neuspješnog bočnog kontranapada mobilne straže. Rano ujutro petog dana bitke, Vahan je poslao izaslanika u muslimanski logor kako bi izdejstvovao primirje u narednih nekoliko dana i pokušao održati nove pregovore. Ustvari, time je želio dobiti na vremenu i reorganizirati svoje snage. S druge strane, Halid ibn Velid je smatrao da je na dohvat pobjede te je odbio prijedlog.[48] Do tog momenta muslimanska strana se fokusirala uglavnom na strategiju odbrane pa je Halid procijenivši povoljan momenat odlučio preuzeti ofanzivu, reorganizirajući pri tome svoje trupe. Sve konjaničke jedinice bile su grupirane u jednu snažnu silu sa mobilnom stražom koja je služila kao njena jezgra. Ukupno je bilo oko 8.000 konjanika efektivno raspoređenih i spremnih za ofanzivni napad sljedećeg dana. Ostatak dana prošao je neusiljeno. Halid je planirao da zarobi bizantijske trupe, presijecajući svaku moguću odstupnicu. Na terenu na kojem se odvijala bitka bile su tri prirodne barijere, tri klisure sa svojim strmim klancima, Wadi-ur-Rukad na zapadu, Wadi el Jermuk na jugu i Wadi el Allah na istoku. Sjevernu rutu je trebala blokirati muslimanska konjica,[49] međutim bilo je nekih, preko 200 metara dubokih klanaca na zapadu a strateški najvažniji prolaz je bio preko mosta Ajn el Dakar. Halid je noću poslao Darara sa 500 konjanika da osigura taj most. Darar se kretao po sjevernom boku Bizantinaca i zauzeo most. Ovaj manevar se pokazao kao odlučujući potez tokom sljedećeg dana bitke.
Šesti dan
[uredi | uredi izvor]20. augusta, posljednjeg dana bitke,[50] Halid se odlučio sprovesti u djelo jednostavan, ali odvažan plan napada. Svojom masovnom konjicom namjeravao je izvući bizantijsku konjicu s bojišta kako da bi pješadija, koja je činila glavninu carske vojske, ostala bez podrške konjice i tako bila izložena napadnu sa bokova i pozadine. U isto vrijeme planirao je odlučno napasti lijevi bok Bizantijaca te ih prisiliti da se pokrenu ka klancu na zapadu.
Faza 1
[uredi | uredi izvor]Halid je naredio opći napad na bizantijsku prednju stranu a konjicom kojom je komandovao galopirao je na lijevi bok Bizantinaca. Dio njegove konjice upustio se u sukob s konjicom na lijevom bizantijskom boku a ostatak konjice je napravio polukružni zahvat i napao stražnji dio pješadije na lijevom boku. Istovremeno, muslimansko desno krilo napravilo je pritisak s prednje strane. Pod tim pritiskom, bizantijsko lijevo krilo se povuklo nazad i razbijeno raspršilo se u velikom neredu u bizantijski lijevi centar. Preostala muslimanska konjica zatim je napala bizantijsku konjicu koja se nalazila na lijevoj strani u pozadini dok ih je druga polovica konjice frontalno pritiskala, odvodeći ih s bojišta na sjever. Tada je desni dio muslimanske pješadije napao bizantijski lijevi centar dok su desnim centrom napadali frontalno.
Faza 2
[uredi | uredi izvor]Vahan je, primijetivši značajniji manevar muslimanske konjice, naredio svojoj konjici da se grupiše. Međutim izvođenje tog manevra bilo je presporo i prije nego je Vahan uspio organizirati svoju tešku konjicu, Halid je svoju konjicu poveo natrag s namjerom da napadne koncentrirane bizantijske eskadrile konjice, napadajući ih s prednje i bočne strane dok su se još kretali u formaciju. Dezorganizirana i dezorijentirana bizantijska teška konjanica je ubrzo preusmjerena i raspršena na sjever, ostavljajući tako pješadiju svojoj sudbini.[51]
Faza 3
[uredi | uredi izvor]S obzirom da je bizantijska konjica u potpunosti preusmjerena, Halid se okrenuo lijevom centru bizantijske vojske koji je već izdržao dvostruki napad muslimanske pješadije ali je usljed ovog Halidovog napada konačno slomljen.[51]
Posljednja faza
[uredi | uredi izvor]Povlačenjem bizantijskog lijevog centra započelo se opće povlačenje bizantijske vojske. Halid je poveo svoju konjicu na sjever kako bi Bizantijcima blokirao sjevernu odstupnicu. Zbog toga Bizantijci su se povukli zapadno prema Wadi-ur-Ruqqadu gdje je postojao most u Ajn el Dakaru za siguran prijelaz preko dubokih klisura ravnice Wadi-ur-Ruqqad. Darar je već uočio most kao dio Kalidovog plana od prethodne noći. Jedinica od 500 konjanika poslana je da blokira taj prolaz. U stvari, to je bio put kojim je Kalid želio da se Bizantijci tokom povlačenja čitavo vrijeme povlače. Blokiranjem i ove odstupnive Bizantijci su se našli okruženi sa svih strana. Usljed te situacije, neki su padali u duboke kotline s strmih padina, drugi su pokušavali pobjeći preko vode ili se spasiti na bilo koji način. Ipak, veliki broj vojnika uspio je pobjeći od pokolja. Jona, grčki doušnik Pravednog halifata tokom tokom osvajanja Damaska, poginuo je u ovoj bitci. Muslimani nisu imali zarobljenih Bizantijaca u ovoj bitci. Teodor Trithurios, komandant bizantijske vojske poginuo je na bojnom polju, dok je Niketas uspio da pobjegne i stigao do Emesa. Džabalah ibn al-Ajham je također uspio pobjeći te se kasnije, na kratko vrijeme, pridružio muslimanima, ali je ubrzo ponovo prešao na bizantijski dvor.
Posljedice
[uredi | uredi izvor]Odmah po završetku ove operacije, Halid je sa svojom lahkom konjicom krenuo na sjever kako bi sustigao odbjegle bizantijske trupe. Sustigao ih je u blizini Damaska gdje se nastavila borba. Tu je stradao i Vahan, koji je izbjegao sudbinu većine svojih ljudi na Jermuku. Halid je nakon toga ušao u Damask, ponovo osvojivši taj grad.
Kad su vijesti o katastrofalnom porazu njegove vojske stigle do bizantijskog cara Heraklija u Antiohiji, bio je razočaran i bijesan. Za poraz kod Jermuka okrivio je svoje zločine, prije svega misleći na incestuozni brak sa svojom nećakinjom Martinom. Pokušao bi sa preuzimanjem ponovne kontrole nad pokrajinom da je imao resurse, ali nakon poraza na Jermuku ne samo da nije imao navca već nije imao ni dovoljno ljudstva za odbranu ostatka teritorije pokrajine. Umjesto toga, povukao se u crkvu u Antiohiji, gdje je prisustvovao svečanoj crkvenoj službi. Održao je sastanak sa svojim savjetnicima u crkvi i razmotrio novonastalu situaciju. Gotovo jednoglasno su se usaglasili i prihvatili činjenicu da je poraz bio rezultat Božije volje i rezultat grijeha ljudi koji su naseljavali njegovu zemlju kao i njegovih ličnih grijeha. Heraklije se tokom noći otisnuo na more s namjerom da ode u Carigrad. Kaže se da je, dok je njegov brod isplovljavao, posljednji put se oprostio od Sirije, rekavši:
Zbogom, zbogom Sirijo, moja pokrajino. Sada si nevjernička. Mir s tobom, Sirijo, kako li ćeš divna zemlja biti za neprijatelja.
Heraklije je napustio Siriju sa svetom relikvijom Pravog križa koji je, zajedno s drugim relikvijama tajno ukrcan na brod kako bi se zaštitile od nadolazećih Arapa. Kaže se da se car bojao vode te je zbog toga napravljen pontonski most da Heraklije pređe Bosforom u Carigrad. Nakon napuštanja Sirije, car se počeo koncentrirati na preostale snage umjesto za odbranu Anadolije i Egipta. Bizantijska Jermenija pala je u ruke muslimana tokom perioda od 638. do 639. nakon čega je Heraklije stvorio tampon zonu u centralnoj Anadoliji naredivši da se evakuišu sve utvrde istočno od Tarza. Od 639. do 642. muslimanska vojska predvođena Amr ibn el-Asom, koji je komandovao desnim bokom muslimanske vojske tokom bitke na Jermuku, je osvojila do tada bizantijski Egipat.
Vanjski linkovi
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Walton 2003, str. 30
- ^ Nicolle 1994, str. 6
- ^ Nicolle 1994, str. 19
- ^ Haldon 1997, str. 41
- ^ Greatrex–Lieu 2002, str. 189–190
- ^ Greatrex–Lieu 2002, str. 196
- ^ Greatrex–Lieu 2002, str. 217–227
- ^ Nicolle 1994, str. 12–14
- ^ Luttwak 2009, str. 199
- ^ Nicolle 1994, str. 87
- ^ Akram 2004, str. 246
- ^ Runciman 1987, str. 15
- ^ Akram 2004, str. 298
- ^ Nicolle 1994, str. 60
- ^ Kaegi 1995, str. 112
- ^ Akram 2009, str. 133
- ^ Akram 2004, str. 402
- ^ Al-Waqidi i 8th century, str. 100
- ^ Kennedy 2007, str. 82
- ^ Akram 2004, str. 409
- ^ Al-Waqidi i 8th century, str. 106
- ^ Nicolle 1994, str. 16
- ^ Akram 2004, str. 406
- ^ Kaegi 1995, str. 122
- ^ Nicolle 1994, str. 63
- ^ Kaegi 2003, str. 242
- ^ a b c Nicolle 1994, str. 66
- ^ Nicolle 1994, str. 34
- ^ Kaegi 1995, str. 124
- ^ a b Nicolle 1994, str. 64
- ^ Nicolle 1994, str. 65
- ^ Kaegi 1995, str. 129
- ^ Nicolle 1994, str. 92
- ^ a b Nicolle 1994, str. 68
- ^ Akram 2004, str. 415
- ^ Akram 2004, str. 417
- ^ a b c d Nicolle 1994, str. 71
- ^ Nicolle 1994, str. 70
- ^ Akram 2004, str. 418
- ^ Regan 2003, str. 164
- ^ Akram 2004, str. 418–19
- ^ Akram 2004, str. 419
- ^ Akram 2004, str. 420
- ^ a b Nicolle 1994, str. 72
- ^ Akram 2004, str. 421
- ^ a b Nicolle 1994, str. 75
- ^ a b Al-Waqidi i 8th century, str. 148
- ^ Nicolle 1994, str. 76
- ^ Akram 2004, str. 422
- ^ Kaegi 1995, str. 114
- ^ a b Akram 2004, str. 424