Edvard III, kralj Engleske
| Edvard III | |
|---|---|
 | |
| Kralj Engleske | |
| Vladavina | 25. januar 1327. - 21. juni 1377. |
| Prethodnik | Edvard II |
| Nasljednik | Rikard II |
| Krunidba | 1. februar 1327. |
| Supružnik | Filipa od Hainaulta |
| Djeca | Edvard, princ od Velsa Izabela Ivana Leonel, vojvoda od Clarencea Ivan, vojvoda od Lancastera Edmund, vojvoda od Yorka Marija Margareta Tomaš, vojvoda od Gloucestera |
| Dinastija | Plantagenet |
| Otac | Edvard II, kralj Engleske |
| Majka | Izabela od Francuske |
| Rođenje | 13. novembar 1312. |
| Smrt | 21. juni 1377. |
Edvard III (engleski: Edward II; 13. novembar 1312 – 21. juni 1377) bio je kralj Engleske od 1327. do smrti 1377.[1] Poznat je po svojim vojnim uspjesima i vraćanju kraljevske vlasti nakon katastrofalne vladavine njegovog oca Edvarda II. Transformisao je Kraljevinu Englesku u jednu od najvećih vojnih sila u Evropi. Njegova duga vladavina od pedeset godina je bila druga najduža vladavina u srednjevjekovnoj Engleskoj.[2]
Krunisan je za kralja u 14. godini nakon što je njegov otac bio svrgnut od strane njegove majke i njenog ljubavnika Rogera Mortimera. U sedamnaestoj godini je predvodio uspješan državni udar protiv Mortimera, koji je bio de facto vladar Engleske, započevši svoju samostalnu vladavinu.[3] Nakon uspješne kampanje u Škotskoj, izjavio je da je zakoniti nasljednik francuskog prijestolja 1337. godine, ali je njegov zahtjev odbijen od strane Salijskog zakonika. Ovaj događaj je započeo Stogodišnji rat. Nakon nekoliko neuspjeha, pobjede kod Kresija i Poitiersa su dovele do potpisivanja povoljnog sporazuma u Bretigniju. Njegova kasnija vladavina je bila u znaku međunarodnih neuspjeha i domaćih sukoba, kao rezultat njegove neaktivnosti i lošeg zdravstvenog stanja.
Majčino regentstvo
[uredi | uredi izvor]Englesku krunu naslijedio je 1327. godine kao četrnaestogodišnjak od oca, Eduarda II, nakon nasilnog zbacivanja kojeg su u njegovu korist izvršili njegova majka, Izabela od Francuske, i njen ljubavni, Roger Mortimer. Posljedica je bila nasilna smrt Eduarda II.
Kraljica Izabela i Mortimer prvih su nekoliko godina Eduardove vladavine kontrolirali mladog kralja, ali su 1330. godine Edvard i njegove pristalice zarobili Mortimera i poslali ga u Tower of London, naredili da se on objesi, a Izabelu zatvorili.[2]
Lična vladavina
[uredi | uredi izvor]Eduard III je obnovio kraljevsku vlast i ugled nakon haosa koji je zavladao za vrijeme vladavine njegova oca. Pridobio je na svoju stranu visoko plemstvo. Državne institucije su u razdoblju nakon 1330. godine, poslije dužeg vremena, počele učinkovito funkcionisati usprkos mnogim problemima koji su bili naslijeđe vladavine njegova oca, kao što su održavanje reda i suzbijanje rasprostranjene korupcije. Suci su stoga dobili veće ovlasti, a kraljevim službenicima ("šerifima") dodjeljene su nadležnosti skupljanja kraljevih prihoda, globi, izvršavanja sudskih naloga, predsjedanja grofovijskim sudovima, sastavljanja porote i čuvanja zatvorenika. Eduard je ojačao ulogu parlamenta te je čak poticao građane i seoske plemiće da učestvuju u radu parlamenta. Eduard je uspostavio sposobnu vlast koja je učinkovito prikupljala poreze, ali i sve više iscrpljivala privredu i stanovništvo.[2]
Rat
[uredi | uredi izvor]Glavni razlog Eduardove skupe vladavine bio je rat. Naime, u Francuskoj je izumrla izravna linija dinastije Capet, pa je Eduard 1337. godine tražio za sebe francusku krunu, pošto mu je majka bila iz kuće Capet. Francuzi ni u kojem slučaju nisu željeli stranca za svoga kralja, a pogotov ne ako je taj stranac ujedno i kralj Engleske. Onis u zato pravilo svoga salijskog zakonika protumačili tako da su rekli kako, ne samo da žena ne može naslijediti francusku krunu, već i da njeni potomci nemaju pravo na francusku krunu. Eduard je bez obzira na to ponosno zatražio francusku krunu izazivajući "Filipa od Valoisa koji je sebe nazivao francuskim kraljem", i upleo se u rat koji će kasnije dobiti naziv Stogodišnji rat. Da bi plemstvo privukao u rat 1337. godine, prije nego je napao Francusku, imenovao je šest novih grofova, te osnovao novi viteški red zvani "Red vitezova Podvezice" (engleski: The Knights of the Garter) kojemu je i sam pripadao.
U početku rata Eduard je pobjedama kod Sluisa 1340. godine, Crécyja 1346. godine, zauzećem Calaisa, te osvajanjem velikog dijela zapadne Francuske postigao uspjehe, ali godine 1360. sporazumom iz Brétignyja morao se odreći svojih pretenzija u Francuskoj, a primirjem godine 1375. izgubio je sve posjede u Francuskoj osim Calaisa, Bordeauxa, Bayonnea i Bresta.[1]
Unutrašnja politika
[uredi | uredi izvor]Dok je Eduard ratovao van zemlje vlast je ostavljao u rukama svog mlađeg brata. Engleska je ekonomski napredovala razvojem trgovine vunom, ali kuga zvana Crna smrt je imala značajan uticaj na Englesku i njen prosperitet.
Porezi na zemlju su prije njega bili glavni izvor kraljevskih prihoda. Eduard je uveo nove poreze na trgovinu, koji su postali glavni izvor prihoda. Sve do Eduarda III francuski jezik je bio službeni jezik engleskog plemstva, ali Eduard III to mijenja i 1362. godine donosi zakon po kome je engleski jezik službeni jezik u sudovima.
Kako rat više nije bio uspješan Eduard je sve više gubio političku moć čime je jačala uloga parlamenta. Eduard je ipak za vrijeme cijele svoje vladavine ostao iznimno popularan, a za probleme koji jesu postojali tokom njegove vladavine gotovo nikada nije okrivljavan on direktno. Za razliku od toliko svojih prethodnika, Eduard se nikada nije suočio s opozicijom ni kod jednog od svojih pet odraslih sinova.
Dvije godine nakon poraza u Francuskoj (1377. godine) Eduard je umro, a naslijedio ga je je unuk, Rikard II.
| Prethodi: | Kralj Engleske | Slijedi: |
| Eduard II | Rikard II |
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b Biografija sa stranice mittelalter-server.de pristupljeno 21.5.2014 (en)
- ^ a b c Biografija s stranice answer.com pristupljeno 21.6.2014 (en)
- ^ Biografija s stranice BBC-History pristupljeno 21.6.2014 (en)