Rokoko

Rokoko je umjetnički stil, tačnije završni oblik baroka, i trajao je između 1720. do 1780. godine. Razvio se u Francuskoj, zahvatio je Njemačku, Austriju i manje Italiju, Španiju i druge zemlje.

Najveći doprinos rokoka je u arhitekturi i umjetničkom zanatstvu. Za razliku od baroka, rokoko je prefinjen. Odlikuju ga: slikovitost i raskoš dekorativnih elemenata, nježnost boja i ljupkost figura.

Ime stila

Ime stila je izvedeno od francuskog rocaille što označava ornamentalni motiv koji upućuje na ušnu školjku. Ovaj ornament je nastao u beskonačnim varijacijama početkom 18. vijeka u Italiji. Likovno je prihvaćen na francuskom dvoru u doba Luja XV.

Karakteristike stila

Rokoko je u prvom redu dekorativni slog. Zaljubljenost u ornamentiku se javlja u vajarstvu, arhitekturi i slikarstvu. Ornamentika nije jedini smisao baroknog likovnog izraza, iako u prvom redu doprinosi prepoznavanju i vremenskom određivanju djela ovog stila, a naročito u arhitekturi koja nastaju poslije monumentalnosti stila u doba Luja XIV i donosi u drugoj četvrtini 18. vijeka laki ton, osmjeh i umanjenu srazmjeru. Ovakva raspoloženja se šire i karakteristična su za razdoblje rokokoa u cijeloj Evropi. Dinamizam baroka u svom vrhuncu je naslijedio lirizam. Javlja se i primjenjena umjetnost. U namještaju se javlja pozlata i presavijanje - prelamanje namještaja, sjaj i prekomjerna upotreba ogledala u enterijerima. Radost iz prirode jeste reakcija na dogmu i patos baroka kao i nagovještaj novog pravca koji će naslijediti doba baroka - romantizam. Nasuprot monumentalnosti u baroku i njegovom patosu, razvija se tanana igra svetlosti i senke i liričnost prostora.

Djela u rokoko stilu

U arhitekturi tipične građevine u rokoko stilu su: Mali Trijanon (u Francuskoj) i dvorac Sanssouci (u Njemačkoj)...

U vajarstvu najveći doprinos su dali Francuzi: Robert le Lorrain, Étienne Maurice Falconet i Claude Michel.

U slikarstvu se najviše slikaju ljubavne igre i pastirske scene. Najznačajniji predstavnici u slikarstvu su: Antoine Watteau, François Boucher i Jean-Honoré Fragonard.

Motivi u slikarstvu

• Scene iz parkova.
• Scene iz života aristokratije.
• Predstave lijepih žena.
• Erotske scene.

U primjeljenoj umjetnosti najljepši radovi su izvedeni u štuku, u drvetu (namještaj), tapiserijama (goblenima) i u porculanu (postojale su mnoge radionice, a najčuvenija je bila u Sevru).