Nesaijev Sunen
"Mali Sunen" (Arapski السنن الصغرى), poznatiji kao Sunen Nesaija (Arapski سنن النسائي), je jedna od 6 glavnih zbirki hadisa sabranih od Ahmeda ibn Šuajba ibn Ali En-Nesai (829 – 915) i treća po "jačini" u nizu. Prije nje je Sahih Buhari a zatim Sahih Muslim. Sunen Nesaija sadrži 5.761[1] hadisa, koje je autor izabrao iz svog djela "Veliki Sunen". (Sunen el Kubra).
Neke od karakteristika djela[uredi | uredi izvor]
Islamski učenjaci su izdvojili neke karakteristike ovog djela u odnosu na ostale iz oblasti hadiske nauke:
- Imam En-Nesai na jednom mjestu sakuplja sve senede (lance prenosilaca) koji su u vezi sa određenim tekstom hadisa, upravo onako kako je radio i imam Muslim. On ih parcijano ne navodi kao imam Buharî, pa, otuda, neki autori preferiraju njegov Sunen nad Sahihom imama Buharija, obzirom da je on dijelio hadise u svojoj zbirci na više dijelova i navodio ih u više različitih poglavlja, što je istraživačima otežalo pronalaženje i služenje tim hadisima.
- Kada imam En-Nesai navodi predaje koje oponiraju jedna drugoj, onda on preferira onu čiji su prenosioci jači.
- On je, uz ime prenosioca, često navodio i puno ime, kako ne bi kod istraživača bilo nedoumica o kojem prenosiocu se radi.
- Čuva hadise sa njihovim kompletnim "senedima" (lancima prenosilaca) i ne izostavlja ih, izuzev samo u dva slučaja u Sunenu dok imam Buharî ima znatan broj muallek-predaja, dakle, sa nepotpunim lancem prenosilaca.
- Uporebljava terminologiju koju su muhadisi tog vremena koristili, npr.: "hadis-munker", "gajru mahfuz", "lejse bi sabit" i sl.
- Ukazivanje na povjerljivost ili nepovjerljivost nekog od prenosilaca odmah nakon citiranja hadisa njegova je prepoznatljiva karakteristika, što nisu prakticirali ni Buhari ni Muslim.
- Najmanje slabih (daif) predaja sadržano je u njegovom "Sunenu", odmah nakon Sahiha Buharije i Muslima.[2]