Vlado Šegrt

Vlado Šegrt
Vlado Šegrt
Rođenje	18. decembar 1907.; Aranđelovo, Trebinje, Austro-Ugarska
Smrt	1. august 1991 (83 godine); Trebinje, SFR Jugoslavija
Nacionalnost	Srbin
Služba	1941.
Ratovi	Drugi svjetski rat
Vojska	Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije
Jedinice	komandant 1. hercegovačko-crnogorskog udarnog partizanskog bataljona; komandant Sjeverno-hercegovačkog NOP odreda; komandant Hercegovačkog NOP odreda; komandant 10. hercegovačke brigade; zamjenik komandanta 3. udarne divizije NOV i komandant 29. hercegovačke udarne divizije
Odlikovanja
	jugoslovenska odlikovanja:
	Inostrana odlikovanja:

Vlado Šegrt (18. decembar 1907, Aranđelovo, Trebinje, - 1991. Aranđelovo, Trebinje, SR Bosna i Hercegovina), bosanskohercegovački partizan i narodni heroj.

Osnovnu školu završio je u Lastvi, i do 1941. bavio se zemljoradnjom, a često je radio i kao sezonski radnik gdje se upoznao sa revolucionarnim radničkim pokretom. Član SKOJ-a postao je 1928, a KPJ 1931, nakon čega učestvovuje u raznim akcijama. Kao stari komunista, postao je poslije aprilske ratne okupacije zemlje jedan od glavnih organizatora oružanog ustanka. U svom selu organizovao je prvu partizansku četu i s njom izveo prve akcije protiv neprijatelja. Bio je neobično hrabar i postao čuven zbog svog junaštva. Sa Savom Kovačevićem izvodio je napade na italijanske kolone na granici Hercegovine i Crne Gore. Ostale su upamćene pobjede partizana koje je Šegrt predvodio na Italijane i četnike u Gacku i Nevesinju.

U teškoj i slavnoj borbi za Prozor izveo je niz podviga. Šegrtova Deseta hercegovačka brigada i njen mostarski bataljon prvi su prodrli u grad. Prošao je gotovo sve veće bitke NOB-a, od rodnog Trebinja, do Bosne, Hrvatske i Slovenije. O hrabrosti i vojničkoj umješnosti ovog slavnog Hercegovca, jedne od najlegendarnijih ličnosti u BiH iz Drugog svjetskog rata, pisali su, između ostalih, Vladimir Dedijer i Koča Popović.^[1]

Šegrt je za vrijeme rata bio komandir čete, komandant bataljona "Luka Vukasović", komandant odreda, kasnije komandant 10.hercegovačke brigade i komandant Dvadeset i devete hercegovačke divizije. Iz rata je izašao kao general, a za narodnog heroja proglašen je 20. decembra 1951. godine.

Poslije oslobođenja, obavljao je niz funkcija: ministar poljoprivrede u prvoj vladi Bosne i Hercegovine (1945—1948), predsjednik Prezidijuma Narodne skupštine Bosne i Hercegovine (1948-1953), član Izvršnog vijeća Bosne i Hercegovine (od 1953) i potpredsjednik Narodne skupštine Bosne i Hercegovine (od 1953). Biran je za poslanika Savezne i Republičke skupštine Bosne i Hercegovine.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975.

Reference[uredi | uredi izvor]

^ "Bitka na Sutjesci". Vladimir Dedijer: DNEVNIK 1941-1944, knjiga II. Arhivirano s originala, 27. 1. 2019. Pristupljeno 9. 2. 2019.

Vanjski linkovi[uredi | uredi izvor]

Narodni heroji
HEROJI JUGOSLAVENSKE NARODNOOSLOBODILAČKE BORBE 1941. – 1945. Arhivirano 15. 7. 2018. na Wayback Machine
Narodni heroji Arhivirano 15. 7. 2019. na Wayback Machine

[Dnevnik-1] "Bitka na Sutjesci". Vladimir Dedijer: DNEVNIK 1941-1944, knjiga II. Arhivirano s originala, 27. 1. 2019. Pristupljeno 9. 2. 2019.

[1]

p r u Predsjednici NR Bosne i Hercegovine i SR Bosne i Hercegovine
Nazivi funkcija po razdobljima: predsjednik Prezidijuma Narodne skupštine (1945–1953), predsjednik Skupštine (1953–1974) i predsjednik Predsjedništva (1974–1990)
1945–1953.	Vojislav Kecmanović (1943–1946) Đuro Pucar (1946–1948) Vlado Šegrt (1948–1953)
1953–1974.	Đuro Pucar (1953–1963) Ratomir Dugonjić (1963–1967) Džemal Bijedić (1967–1971) Hamdija Pozderac (1971–1974)
1974–1990.	Ratomir Dugonjić (1974–1978) Raif Dizdarević (1978–1982) Branko Mikulić (1982–1983) Milanko Renovica (1983–1985) Munir Mesihović (1985–1987) Mato Andrić (1987–1988) Nikola Filipović (1988–1989) Obrad Piljak (1989–1990) Alija Izetbegović (1990)