Clement Attlee
| Clement Attlee | |
|---|---|
 | |
| Premijer Ujedinjenog Kraljevstva | |
| Vrijeme na vlasti 26. juli 1945 – 26. oktobar 1951. | |
| Prethodnik | Winston Churchill |
| Nasljednik | Winston Churchill |
| Rođenje | Clement Richard Attlee 3. januar 1883. Putney, Engleska |
| Smrt | 8. oktobar 1967 (84 godine) London, Engleska |
| Politička stranka | Laburistička stranka |
| Porodica | |
| Supruga | Violet Millar (1922–1964) |
| Djeca | 4 |
| Obrazovanje | Univerzitet u Oxfordu |
Clement Richard Attlee, 1. grof Attlee (3. januar 1883 – 8. oktobar 1967) bio je britanski državnik i političar Laburističke stranke koji je bio premijer Ujedinjenog Kraljevstva od 1945. do 1951. godine i vođa Laburističke stranke od 1935. do 1955. godine. Bio je zamjenik premijera za vrijeme ratne koalicione vlade na čelu sa Winstonom Churchillom. Attlee je i dalje vođa Laburista s najdužim stažom, a historičari i javnost ga, prema različitim anketama, smatraju jednim od najvećih premijera Ujedinjenog Kraljevstva.
Godine 2004. Attlee je izabran za najuspješnijeg britanskog premijera 20. vijeka prema anketi od 139 akademika.[1] Većina tih odgovora izdvojila je reforme socijalne države njegove vlade i formiranje Nacionalne zdravstvene službe (NHS) kao ključna postignuća unutrašnje politike 20. vijeka. On je također pohvaljen za nastavak 'posebnih odnosa' sa SAD-om i aktivno učešće u NATO-u.
Rani život i karijera[uredi | uredi izvor]
Attlee je rođen 3. januara 1883. godine u porodici više srednje klase, sin bogatog londonskog advokata. Nakon što je pohađao Haileybury koledž i Univerzitet u Oxfordu, radio je kao advokat. Volonterski rad koji je obavljao u londonskom East Endu izložio ga je siromaštvu, a njegovi politički stavovi su se nakon toga pomjerili ulijevo. Pridružio se Nezavisnoj laburističkoj stranci, odustao od pravne karijere i počeo da predaje na Londonskoj školi ekonomije; njegov rad bio je nakratko prekinut službom u Prvom svjetskom ratu.
Attlee je služio u prvoj manjinskoj vladi Laburista koju je predvodio Ramsay MacDonald 1924. godine, a zatim se pridružio kabinetu za vrijeme MacDonaldove druge manjine (1929–1931). Nakon što je zadržao svoje mjesto u laburističkom porazu 1931. godine, postao je zamjenik lidera stranke. Izabran za vođu Laburističke partije 1935. godine, i isprva zagovarajući pacifizam i protiveći se ponovnom naoružavanju, postao je kritičar politike smirivanja Nevillea Chamberlaina uoči Drugog svjetskog rata. Attlee je 1940. godine uveo Laburiste u ratnu koalicionu vladu, te služio pod Winstonom Churchillom kao zamjenik premijera od 1942. godine.
Premijer (1945–1951)[uredi | uredi izvor]
Kako je evropski front Drugog svjetskog rata završio, ratni kabinet na čelu s Churchillom je raspušten i zakazani su izbori. Laburistička stranka, predvođena Attleejem, odnijela je ubedljivu pobjedu na općim izborima 1945. godine, na svojoj platformi za poslijeratni oporavak. Nakon izbora, Attlee je vodio formiranje prve većinske vlade Laburista. Kejnezijanski pristup njegove vlade ekonomskom upravljanju imao je za cilj održavanje pune zaposlenosti, mješovite ekonomije i znatno proširenog sistema socijalnih usluga koje pruža država. U tu svrhu, preduzela je nacionalizaciju javnih komunalnih preduzeća i velikih industrija i sprovela široke društvene reforme, uključujući donošenje Zakona o nacionalnom osiguranju iz 1946. i Zakona o nacionalnoj pomoći iz 1948. godine, formiranje Nacionalne zdravstvene službe (NHS) 1948. godine, i povećanje javnih subvencija za izgradnju stambenih zgrada. Njegova vlada je također reformisala sindikalno zakonodavstvo, radnu praksu i usluge za djecu; stvorio je sistem nacionalnih parkova, usvojio Zakon o novim gradovima 1946. i uspostavio sistem planiranja gradova i sela. Attleejeva vlada se pokazala kao radikalna reformska vlada. Od 1945. do 1948. godine doneseno je preko 200 javnih akata parlamenta, od kojih je osam glavnih zakona uvršteno u statut samo 1946. godine.[2]
Attleejeva vanjska politika se fokusirala na napore dekolonizacije koje je delegirao Ernestu Bevinu, ali je lično nadgledao podjelu Indije (1947), nezavisnost Burme i Cejlona i raspuštanje britanskih mandata Palestine i Transjordanije. Attlee i Bevin su ohrabrivali Sjedinjene Države da preuzmu snažnu ulogu u ranom periodu Hladnog rata; nesposoban da priušti vojnu intervenciju u Grčkoj tokom njenog građanskog rata, pozvao je Washington da se suprotstavi tamošnjim komunistima. Strategija obuzdavanja je formalizovana između dvije nacije kroz Trumanovu doktrinu.[3] Podržao je Maršalov plan za obnovu zapadne Evrope američkim novcem i 1949. promovirao vojni savez NATO-a protiv sovjetskog bloka. Nakon što je odveo Laburiste do tijesne pobjede na općim izborima 1950. godine, poslao je britanske trupe da se bore uz Južnu Koreju u Korejskom ratu.
Attlee je naslijedio zemlju blizu bankrota nakon Drugog svjetskog rata i opterećenu nedostatkom hrane, stanova i resursa; uprkos njegovim socijalnim reformama i ekonomskom programu, ovi problemi su se nastavili tokom njegovog premijerskog mandata, zajedno sa periodičnim valutnim krizama i zavisnošću od pomoći SAD-a. Njegovu stranku tijesno su porazili konzervativci na opštim izborima 1951. godine, uprkos tome što je osvojila najviše glasova. Nastavio je biti vođa Laburističke stranke, ali se povukao nakon što je izgubio izbore 1955. godine. Preminuo je 8. oktobra 1967. godine u Londonu.[4]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ "Rating British Prime Ministers". Ipsos MORI. 29. 11. 2004. Arhivirano s originala, 12. 9. 2011. Pristupljeno 2. 10. 2011.
- ^ Reeves i McIvor 2014, str. 42.
- ^ Bullock 1983.
- ^ Beckett 1998.
Vanjski linkovi[uredi | uredi izvor]
Clement Attlee na Wikimedia Commonsu
.svg)
Normativna kontrola  |
|
|---|