Opsada Sarajeva
 |
Ovom članku je potrebna jezička standardizacija, preuređivanje ili reorganizacija. Pogledajte kako poboljšati članak, kliknite na link uredi i doradite članak vodeći računa o standardima Wikipedije. |
| Opsada Sarajeva | |||
| Rat u Bosni i Hercegovini | |||
 |
|||
| Datum | 5. april 1992[1] - 29. februar 1996[2] | ||
|---|---|---|---|
| Lokacija | .svg){kind=small} Sarajevo, Bosna i Hercegovina |
||
| Sukobljene strane | |||
|
|||
| Komandanti | |||
|
|||
| Vojne jedinice | |||
|
|||
| Žrtve | |||
|
|||
Opsada grada Sarajeva je bila skoro četverogodišnja blokada Sarajeva za vrijeme rata u Bosni i Hercegovini. Opsada je počela sa zauzimanjem međunarodnog aerodroma u naselju Ilidža od strane "de facto" srpske Jugoslavenske narodne armije u noći sa 4. na 5. april 1992. godine a završila se 29. februara 1996. godine. Sarajevska je opsada sa 1.425 dana jedna od najdužih u historiji modernog ratovanja. Također je zračni most za podršku stotini hiljada opkoljenih ljudi u Sarajevu trajao duže od Berlinskog zračnog mosta.
Za vrijeme opsade prosječno je palo 329 granata dnevno na Sarajevo. Rekord od 3.777 ispaljenih granata uknjižen je 22. jula 1993. godine. Granate su napravile ogromnu štetu, a najveću štetu su pretrpjeli civilni, kulturni i vjerski objekti.
Sadržaj
Uvod u opsadu[uredi | uredi izvor]
Već tokom zime 1991/92. godine Jugoslavenska narodna armija je rasporedila artiljeriju i drugo oružje na brdima oko Sarajeva. Oko 120 minobacača i 250 tenkova je bilo stacionirano na tim brdima. U martu 1992. godine u Sarajevu je došlo do sukoba između pripadnika Srpske Demokratske Stranke (SDS) Radovana Karadžića i policajaca pod kontrolom vlade Bosne i Hercegovine kad su srpske snage na Grbavici i Vracama postavili barikade. 5. aprila 1992. godine održale su se demonstracije za mir. Pripadnici SDS-a su pucali sa krova hotela Holliday Inn na demonstrante. Nakon demonstracija održanih na Marijin Dvoru, okupljeni demonstranti su se uputili ka tadašnjem mostu Vrbanja. Snajperisti koji su bili pozicionirani u objektu naspram benzinske pumpe su otvorili vatru na narod i tu, na mostu su ubili Suadu Dilberović i Olgu Sučić. Suada Dilberović i Olga Sučić su prve žrtve opsade Sarajeva, a most na kojem su ubijene nosi njihova imena i stih:
„Kap moje krvi poteče, i Bosna ne presuši.“U aprilu 1992. godine bosanskohercegovačka vlada je tražila povlačenje srpskih vojnih jedinica sa brda. Vlada Slobodana Miloševića je pristala na povlačenju svih nebosanskih boraca, koji je obuhvatao neznačajan broj. Preostalim bosanskim Srbima ostavljeno je oružje Jugoslavenske narodne armije i oni su se transformirali u vojsku Republike Srpske, dok je Republika Srpska izglasila njenu nezavisnost od Republike Bosne i Hercegovine samo nekoliko dana od proglašenja nezavisnosti Republike Bosne i Hercegovine od Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije.
Opsada[uredi | uredi izvor]
Poslije neuspješnog pokušaja Jugoslavenske narodne armije da uz pomoć tenkova zauzme Predsjedništvo Republike Bosne i Hercegovine što su spriječili borci Teritorijalne odbrane Bosne i Hercegovine naoružani samo zoljama, 2. maja 1992. godine je postavljena zvanična blokada na Sarajevo od strane VRS-a. Glavne ulice u grad su blokirane i tim putem se spriječila opskrba Sarajeva. Naoružanje i broj srpskih vojnika oko Sarajeva bio je nadmoćniji u odnosu na branitelje grada. Usprkos tome VRS je, umjesto da zauzime grad, nastavila sa gađanjem sa okolnih brda. Ciljevi su bili morenje glađu i demoralizacija stanovništva putem besmislenih grozota.
Zapovjednik snaga bosanskih Srba, general Ratko Mladić, dao je izrazitu naredbu da se gađaju svi nesrpski ciljevi u Sarajevu. Granatirani su bili gradska bolnica (posebno je bila granatirana tokom vremena za posjete poslijepodne), džamije, crkve i mnogi drugi ciljevi.
Druga polovina 1992. i prva polovina 1993. godine su predstavile vrhunac opsade grada Sarajeva. Razne su grozote učinjene Sarajlijama uz žestoke gubitke. Ova se opsada danas zna kao jedna od najžešćih poslije Staljingrada. Najvažnija uporišta i skladišta oružja grada čvrsto su bila u rukama VRS-a. Gradom je vladao strah od snajpera i table s napisom "Pazi, snajper!" su postale svakodnevnica. Neke su ulice bile toliko ugrožene da su nosile naziv "snajperska staza". Mnogi dijelovi grada kao naprimjer Novo Sarajevo bili su pod kontrolom vojske Republike Srpske.
Branitelji grada po naoružanju su bili daleko slabiji od srpskih napadača. Napadima na srpske kasarne u gradu branitelji Sarajeva su pokušali kompenzirati nedostatak oružja. Neki bosanski kriminalci koji su u početku rata formirali odbrambene jedinice učestvovali su u trgovini oružjem.
Sredinom 1993. godine u aerodromskom naselju Butmir završio se 800m dugačak Sarajevski ratni tunel, koji je dozvolio ne samo ranjenima da napuste grad, nego prije svega je omogućio opskrbu grada hranom, ali, putem prevazilaženja embarga Ujedinjenih nacija na oružja, i oružjem. Početak tunela je u porodičnoj kući Kolarevih pored piste Sarajevskog aerodroma na Butmiru. Danas je ta kuća muzej ratne historije mlade Republike Bosne i Hercegovine. Najvjerovatnije Sarajevo ne bi preživjelo bez oružja, hrane i medikamenata koji su prošli kroz taj tunel.
Posljedice[uredi | uredi izvor]
U ovom su vremenu bile napadnute mnoge civilne zgrade. Izvještaji ističu da je u septembru 1993. godine 35.000 zgrada u Sarajevu bilo srušeno i sve ostale zgrade bile su manje ili više oštećene. Tome pripadaju bolnice, novinarske agencije, industrijske zgrade, zgrade vlasti, kasarne i baze Ujedinjenih nacija. Među važnijim objektima se nalaze zgrada Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine i Vijećnica, koja je 25. aprila 1992. godine izgorjela zajedno s mnoštvom nenadoknadivih djela historije i kulture.
Gađanje grada je koštalo mnogo ljudskih života. Prilikom pojedinih gađanja ubijene su desetine i ranjene stotine ljudi. Jedan strašan primjer za to je masakr na ovtorenoj tržnici "Markale", gdje su u februaru 1994. godine granate ispaljene sa srpskih položaja na Špicastoj stijeni pogodile masu ljudi i uzeli život 68 Sarajlija. Kao odgovor na ta gađanja Ujedinjene nacije su srpskim snagama diktirale jedan ultimatum prijeteće da će ih bombardirati, ukoliko Srbi ne pristanu na povlačenje svojih težih oružja do jedne određene tačke. Pristali su pred krajem ultimatuma i od onog trenutka gađanje Sarajeva se puno smanjilo, što se može smatrati kao početak puta ka završavanju rata.
Kraj opsade[uredi | uredi izvor]
1995. godine međunarodne snage su se suprotstavile vojsci Republike Srpske. Srpske snage su napale jednu točku za skupljanje oružja koja je bila pod zaštitom Ujedinjenih nacija, što je NATO tjeralo na zračne udarce na skladišta oružja bosanskih Srba. Srbi su pokušavali spriječiti te napade putem uzimanja talaca vojnika Ujedinjenih nacija, ali u naprijetku sukoba vojska Republike Srpske morala se postepeno povlačiti. Grijanje i opskrba strujom i vodom su se vratili u grad.
Poslije masovnog ubijanja u istočnobosanskom gradu Srebrenica i poslije drugog masakra na "Markalama" 28. augusta 1995. godine gdje je ubijena 41 osoba međunarodna zajednica je bila prisiljena da reagira. Krajem augusta 1995. godine NATO avioni su počeli da bombardiraju srpske položaje u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj. Istovremeno "Rapid Reaction Force" Ujedinjenih nacija pod zapovjedništvom Velike Britanije i Francuske gađa srpske položaje oko Sarajeva minobacačima sa Igmana. U oktobru 1995. godine sklopljeno je primirje i kasnije te godine Daytonski sporazum je Bosni i Hercegovini i Sarajevu donio mir.
U sklopu s Daytonskim sporazumom Sarajevo je poslije rata podjeljeno u dva dijela. Jedan dio pripada novo-formiranoj Federaciji Bosne i Hercegovine i u njemu se nalazi vlada države i vlada Federacije, a jedan dio (istočni) pripada Republici Srpskoj. Granica između ta dva entiteta je na Dobrinji kod aerodroma.
Iako je tada slijedio jedan period stabilizacije i normalizovanja, bosanska vlast je tek 29. februara 1996. godine opsadu Sarajeva objavila završenom.
Tokom opsade ubijeno je skoro 11.000 ljudi (među njima 1.601 djece) a bilo je 50.000 djelomično i teško ranjenih. Broj stanovnika se pri kraju opsade 1995. godine smanjio na 250.000.
Također pogledajte[uredi | uredi izvor]
- Masakri na Alipašinom Polju
- Masakr na Drveniji
- Masakr djece u Bakarevoj
- Masakr u Boljakovom Potoku
- Masakr u Budakovićima
- Masakri na Dobrinji
- Masakr u Ferhadiji
- Masakr u Halačima
- Masakr u Isovića sokaku
- Masakr u ulici Oslobodilaca Sarajeva
- Masakri na Markalama
- Masakr na Trgu ZAVNOBiH-a
- Masakr u ulici Žrtava fašizma
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ 5. april 1992. godine je bio dan prvog napada na Sarajevo od strane jedinica JNA i srpski paravojnih formacija, te se on smatra početkom opsade. Međutim, već od 1. marta 1991. godine pojavile su se barikade i naoružane osobe na ulicama Sarajeva.
- ^ 29. februar 1996. godine se smatra za zvanični kraj opsade Sarajeva po stavovima vlade Bosne i Hercegovine. Krajem rata se smatra potpisivanje Daytonskog mirovnog sporazuma 21. novembra 1995. godine i njegovo ratificanje Pariškim protokolom 14. decembra 1995. godine. Razlog zašto kraj opsade nije objavljen tada jer taj što Srbi u to vrijeme još nisu implementirali Daytonski sporazum koji je između ostalog od njih zahtijevao da se povuku sa sjevera i zapada grada Sarajeva, te mirno reintegriraju dijelove grada pod njihovom kontrolom. Srbi su prekršili taj sporazum 9. januara 1996. godine ispaljujući granatu na tramvaj, ubivši pri tom jednu a ranjavajući 19 osoba.
- ^ a b Rezultati istraživanja "Ljudski gubici '91-'95".
Vanjski linkovi[uredi | uredi izvor]
- SA92.BA: Sarajevo 1992. - 1996. foto galerija
- Hronologija opsade Sarajeva
- Presuda Haškog suda Stanislavu Galiću za opsadu Sarajeva
|
||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
 |
U Wikimedijinom spremniku se nalazi još materijala vezanih uz: |
